Psychiatrzy i terapeuci pytali mnie, po co się wieszam nie mając myśli samobojczych.
– Co pani to daje?
Do tej pory myślałam, że chodzi o ból. O skrzywdzenie się.
Ale chodzi o coś głębszego. Kontrolę. Objawy borderline sprawiają, że osoby z pogranicza mają poczucie braku kontroli, są niepewne zarówno innych, jak i siebie.
Powieszenie się daje mi złudne poczucie kontroli nad własnym życiem. Gdy czuję za sobą oddech śmierci, staję przed decyzją: pociągnąć to dalej, czy zawrócić. Czy można sobie wyobrazić większe poczucie kontroli nad życiem? Potrzeba zostaje zaspokojona. Można więc ściągnąć pętlę z szyi i żyć dalej.
Wzraz z biegiem terapii nauczyłam się, że kontrolę można osiągnąć w inny sposób – pracą nad sobą.
Co jest w tym wszystkim najlepsze? To uczucie, gdy w kryzysowej sytuacji udaje ci się zachować zimną krew, dostrzec schemat i mu nie ulec. W nagrodę zdrowa cześć osobowości daje ci kopa energii w postaci zadowolenia z siebie i właśnie poczucia kontroli. Zajebiste doświadczenie.