Monthly Archives: Czerwiec 2017

501 – reakcja na słowa krytyki

To, że jestem nieodporna na krytykę jest faktem powszechnie znanym. Jednak skala hiperreakcji na nią zadziwia nawet mnie.
Dostałam dziś link do recenzji „Autoterapii” w Kuźni Literackiej.
Po przeczytaniu, życie nagle straciło sens i przestałam pisać „Bohemę” w połowie zdania (wspominałam, że zaczęłam pisać nową?).
Recenzja zawierała słowa konstruktywnej krytyki. Czy więc był powód do dziecinnej reakcji? W tej wypaczonej wersji rzeczywistości, owszem – był. Bo komuś się coś nie spodobało! Skoro więc nie wszystkim się podoba, nie będę pisać wcale. I takim sposobem łzy w oczy, nos na kwintę i siedzę naburmuszona. No ręce opadają.
I co z tego, że na końcu recenzji znalazło się zdanie:
„Niemniej jednak lekkość pióra Mrówczyńskiej, umiejętność opisywania emocji, a w efekcie również wyjście poza temat swojej „poranionej psyche”, mogą zaowocować w przyszłości konkretną literacką karierą” – to nieważne.
Liczy się przecież tylko wyłapanie tego, co złe i spotęgowanie do granic absurdu.
I jak tu z tobą żyć, Mrówczyńska?

A tu link do recenzji:

Recenzja „Borderline: Autoterapia, czyli…” w Kuźni Literackiej

500 – maruderka

Wybaczcie, ale przyszłam tu po to,żeby się nad sobą trochę poużalać. Może to mi pomoże?
Mam pracę, jaką chciałam. Robię to, co umiem i to z domu. I co? Pracuję tydzień. Te dni były przyjemne. Cieszyłam się, że mam tę fuchę. Aż tu nagle przyszedł dzisiejszy poranek. Łzy w oczach, przeklinanie budzika.
Ale zasiadłam do komputera. No i zaczęły się schody.
A bo nie wiem, a bo nie umiem, a bo nie rozumiem. Spirala zaczęła się nakręcać aż zostawiłam wszystko i zaczęłam płakać. I już, że wszystko jest bez sensu. Że żyć mi się nie chce. Że mnie zwolnią. Że sama się zwolnię. Że wszystko znowu psuję.
Miałam zacząć pracę nad „Bohemą” – książką, którą zaczęłam jakiś czas temu i porzuciłam. Ale dziś to nie jest dobry dzień na wychodzenie z łóżka.

499 – blizny

W weekend byliśmy u rodziców. Czas niby spędzony miło – las, rower, poranna kawa na huśtawce. A jednak bardzo zmęczyły mnie te dwa dni.
Pierwszy raz nie miałam chustki na nadgarstku. Blizny przykrywał jedynie zegarek. Miałam wrażenie, że cały czas na nie patrzą. Czułam się naga. Sowicie ukarana za własną głupotę.
Lęki nie opuszczają mnie ani na chwilę. Ciągłe poczucie zagrożenia.
Znów kryzys.

498 – zmiany, zmiany

Trochę mnie tu nie było, a to dlatego, że dużo się dzieje.
Pracuję zawodowo kilka godzin dziennie i to zdalnie. Kończę pracować nad „Majką”. Ogólnie niby jest dobrze, momentami ociera się to o szczęście. Ale jest przeplatanka z kryzysami. Czasem chwilowymi, czasem dziennymi.
Niby nie jest źle. Odstawiłam arypiprazol. Czasem sięgam po lorafen.
Może to ta trzydziestka?
Przekroczyłam ją dwa miesiące temu i dziwnie się to składa z życiowymi zmianami.
A może to trzy lata leczenia i dwa lata terapii u obecnego terapeuty?
Nieważne – co. Ważne – jak. A generalnie jest dobrze. Tylko to uruchamia mechanizmy każące to wszystko zniszczyć, ale to już inna bajka.

497 – twórczy szał

Jestem w twórczym szale. Piszę całymi dniami. I znów czuję, że życie jest tak piękne! Znów uśmiecham się do siebie. Znów kładąc się spać, nie mogę się doczekać pobudki. A po pobudce od razu łapię za długopis i kartkę.
I boję się. Tak bardzo się boję co będzie, jak skończę. Jestem w 3/4 „Majki”. Pisanie nieuchronnie zbliża się do końca i, jak to bywa, zbliża się kolejny kryzys. Ale najpierw krótka i bardzo intensywna euforia.
Kiedy nie piszę, nie umiem sobie znaleźć miejsca. Nie potrafię się odnaleźć w rzeczywistości. I wraca bezsens i poczucie straty.
Aż znów złapię za długopis i kartkę. Nie mogę, nie chce w życiu robić nic innego!

496 – mój świat

Co to znaczy być jedna nogą w rzeczywistości a drugą w swoim świecie?
Graliśmy w państwa-miasta. Wylosowane było „N”. Więc wpisuję po kolei państwo, miasto, zwierzę. Zaczęliśmy odczytywać. Wszystko było dobrze, do czasu imienia i rośliny. Wpisałam kolejno „Waldemar” i „winorośl”.
To się nazywa być w swoim świecie!

495 – codzienności

Premiera „Terapii u Doktorka” już za miesiąc! Ja tymczasem całe dnie poświęcam na pisanie „Majki”. Wydrukowałam każdy rozdział na osobnej kartce i rozłożyłam na podłodze. Nastąpiła dekonstrukcja i mieszanie rozdziałami. To było zabawne uczucie.
Mam tak wielką motywację do leczenia! Chcę wyjść za Mrówka. Chcę z nim stworzyć rodzinę. Tylko z rodzicielstwem gorzej. Ostatnio rozmawiałam o tym na sesji. Jak mogłabym chcieć mieć dziecko, skoro sama się nim czuję?
Ale… To i tak nie temat na teraz.

494 – priorytety

Aż się dziś wzruszyłam i popłakałam, gdy rozmawialiśmy na temat dojrzałości. Że jedną nogą jestem w dorosłości, a drugą w dzieciństwie.
Coraz częściej myślę o założeniu rodziny. Ba! Jedną z motywacji w terapii jest wizja ślubu z Mrówkiem. Wiem, że tego nie wyklucza. W końcu nie zerwał zaręczyn. Po prostu muszę być bardziej normalna, zrobić większe postępy w leczeniu.
Codziennie uczę się kochać życie. I uczę się żyć.

493 – gdy jest źle

Czasem jest źle, tak bardzo źle, że stoję nad przepaścią i wszystko krzyczy:
– Skacz!
I wydaje się, że znikąd nie nadejdzie ratunek. Że to koniec. Tylko wyjście ostateczne jest rozwiązaniem. Ach, jak częste bywają te stany!
Nauczyłam się jednak sobie z nimi radzić. Uczę się nadal.
Skupiam się na życiu. I jak mantrę powtarzam:
– Wytrzymaj. Zaczekaj. Zobaczysz, będziesz się jeszcze z tego śmiać!
Te wyobrażone lub nawet autentyczne problemy zdają się nie do rozwiązania. A tydzień później można sobie powiedzieć:
– Aleś była głupia, że chciałaś umierać. Problemu już nie ma. A mogło nie być życia.

492 – do przodu

I znów to pisanie ratuje mi życie. No… Może ratuje życie to za dużo powiedziane. Ale odwraca uwagę od negatywnych emocji. Smutku szczególnie.
Wczoraj dostałam do akceptacji skład „Terapii u Doktorka”.
Również wczoraj doszłam z pisaniem do połowy „Majki”.
Pojawiają się kolejne recenzje „Autoterapii”.
Na pisaniu i czytaniu mija mi życie. Takie życie to dobre i znośne życie.