Szczerze? Ten ból jest nie do zniesienia. Kryzys trwa już prawie dwa miesiące i nic nie przynosi ulgi. Kładę się ze łzami w oczach i w takim samym stanie się budzę.
Dwie sesje tygodniowo. Każda taka sama. Siadam nieruchoma. Ale gdy tylko wypowiem pierwsze słowa, lecą łzy. Dużo łez. Opowiadam, mówię o tym bólu. Kilka godzin po terapii czuję ulgę, ale potem wszystko wraca za zdwojoną siłą.
Mam poczucie, za nikt w ten ból nie wierzy. Ot, coś sobie wymyśliła, taki ma kaprys, gdyby chciała, czułaby się dobrze. Gówno prawda. Czuję się sama. Całkowicie sama. Tylko ból na zmianę z pustką nią odstępują mnie na krok.
Mam dość. Nie mam sił. Śpię po kilkanaście godzin na dobę i ciągle mi mało. Chcę się zapaść. Rozpaść na kawałki. Tak, by nikt nie był w stanie pozbierać mnie w całość.
531 – czy to kiedyś minie?
568 Total Views 1 Views Today
Przykro mi Ania, minie.Zawsze mija , raz szybciej raz wolniej.Trzymaj się kochana, doskonale Cię rozumiem.
Również trzymam kciuki, wiem, co czujesz, i wierzę Ci.. nie słuchaj innych, nie wiedzą, co czujesz…trzymaj z tymi, którzy cię wspierają…
Również planuje napisać książkę… Ja mam mega połączenie ChAD i borderline.. okropna kombinacja, 3 lata wycięte z życia, dobieranie leków, straszne akcje… Długa historia… Również życie na włosku…
Trzymam kciuki za książkę. To doskonała forma autoterapii.
Droga Aniu doskonale to rozumiem. Nie raz mam sytuacje, kiedy sądzę, ze jest wszystko w porządku i już będzie lepiej. I nagle bomba atomowa i zalanie…
Ale trzymam się tego, że dostajemy to co jesteśmy w stanie przejść. Choć nasza walka jest bardzo trudna i bardzo nierówna…
Dziękuję Wam.