To była udana sesja. Co prawda nie poruszyłam żadnych trudnych tematów, ale przecież ze zwykłą rozmową również mam problemy.
– Jak przeczytałam napisany fragment „Bohemy” (jedna z moich powieści w trakcie pisania) to się załamałam. Te dialogi są do dupy.
– Bo nie rozmawia pani z ludźmi.
– Ale ja nie czuję potrzeby rozmowy z nimi.
– I przez to się pani nie rozwija – terapeuta miał rację, jako aspirująca pisarka powinnam mieć w sobie ciekawość drugiego człowieka. – Jest w pani lęk, że nie będzie pani wiedziała, co powiedzieć. To dobrze widać nawet tutaj, na sesjach. Ale jest pani w stanie to przełamać i normalnie rozmawiać.
Po chwili milczenia zmieniłam temat.
– W końcu odważyłam się napisać do wydawnictwa z zapytaniem, czy wydadzą „Uśpioną” na swój koszt.
– A czego się pani obawiała?
– Że mi odmówią. Ale… Zgodzili się! W październiku będzie premiera drugiego papieru! – niemal krzyknęłam z radości.

Tak, Kochani. W październiku będę dwie premiery papieru!

Miałam dziś nadrogramową sesję. Poprosiłam o nią, gdyż nie mogłam już ze sobą wytrzymać. Męczyłam się.
Dawno nie miałam tak udanego spotkania. Nie tylko mówiłam – rozmawiałam na trudne tematy.
Wzięłam na tapet relację z Mrówkiem. To, że moje samopoczucie, poczucie własnej wartości zależy od niego. Że gdy jest źle – chcę umierać. Gdy jest dobrze, nie porusza się trudnych tematów.
– To widać też na sesji, prawda? – zapytał terapeuta. – Gdy pojawia się coś trudnego, zaczyna pani milczeć. Jakby traciła pani ochotę na rozmowę i pracę nad sobą. Jakby nie była pani zainteresowana kontaktem.
To prawda. Gdy tylko dzieje się coś nie po mojej myśli – uciekam. Albo do innego pokoju albo z relacji. Zamykam się w sobie. Odcinam się.
– A jakby pani chciała reagować w sytuacji kłótni z Mrówkiem?
– Właśnie ja nie wiem, jak powinno się reagować.
– Powinno, powinno. Pani Aniu, o tym jak się powinno reagować można poczytać w książkach i znaleźć rady. Ja pytam, jak pani by chciała zareagować.
To nie było dla mnie łatwe pytanie. Reaguję, jak przerażone dziecko skarcone przez rodzica. Nie, jak dorosła osoba.
– A już dawno nie jest pani dzieckiem, prawda?
Przytaknęłam.
Chciałabym się zachowywać, jak dorosły człowiek.
– Problem w tym, że myślę co innego niż czuję. Racjonalnie nie chcę sobie pozwalać na obrażanie mnie, ale emocjonalnie się temu poddaję.
– I myśli pani, że da się to zmienić?
– No ja mam taką nadzieję! – roześmiałam się, choć był to prawie śmiech przez łzy.

Mieliście tak? Udało się Wam pokonać taki schemat?