Od wczoraj znów jest źle. Wszechogarniający smutek i rezygnacja. Nie chce mi się nic i na nic nie mam siły.

Jest parę minut po dziewiątej, a ja od dwóch godzin siedzę na kanapie, popijam już drugą kawę i tępo gapię się w okno. Nie potrafię się do niczego zmobilizować. Jedyne, co zrobiłam, to nastawiłam rosół dla Mrówka, żeby był gotowy, jak wstanie. Oprócz tego nic. Leży koło mnie wydruk Granic obłędu, ale nie przeczytałam ani słowa. A żeby napisać tę notatkę, musiałam wznieść się na wyżyny samozaparcia.

Mój nastrój faluje – góra, dół, jeszcze większa góra, rów Mariański. Nie potrafię sobie z tym poradzić. Na ostatniej sesji pan M. powiedział, że prawie wcale nie mówię o swoich górkach, jakbym się bała, że może mi je odebrać.
– Nie mówię , bo one nie są problemem – odpowiedziałam.
– A ja myślę, że właśnie są dużym problemem i bezpośrednio wpływają na pani kryzysy. Kiedy czuje się pani dobrze, wierzy pani, że ma ogromną moc, ale kiedy okazuje się, że jej pani nie ma, staje się to nie do zniesienia do tego stopnia, że chce się pani zabić.
Hmm… może i ma rację. Postanowiłam, że będę więcej mówić o swoim hurraoptymizmie na terapii.

Rozmawiałam również z psychiatrą na temat rewizji diagnozy depresji nawracającej. Opisałam swoje górki i wahania nastrojów w sześciu i pół tysiącu znaków. Wyszły mi prawie dwie strony A4. Po zapoznaniu się z tą ścianą tekstu, lekarz zadzwonił, by rozwiać moje wątpliwości. Otóż, według niego, mimo dużego podobieństwa, nie jest to ChAD. A na pewno, nie typowy. Gdybym miała typowy ChAD, na zestawie leków, które biorę, po dwóch tygodniach wylądowałabym w psychiatryku z silną manią.
Według mojego psychiatry są to silne dekompensacje w przebiegu zaburzeń osobowości.

Tak czy inaczej, mam dość. Moje życie do złudzenia przypomina naszą podróż promem z Palermo do Neapolu. Nie sprawdziliśmy pogodny i okazało się, że nad Włochami tamtego dnia przechodził silny front, który przyniósł ze sobą ogromny sztorm. Wiał porywisty wiatr, morze było bardzo wzburzone i fale tak ogromne, a w konsekwencji promem bujało tak bardzo, że nawet załoga miała problemy z utrzymaniem równowagi. Restauracja i kawiarnia zostały zamknięte ze względów bezpieczeństwa. Jedynie bar pozostał otwarty, ale każdy musiał trzymać swoją szklankę w ręce, gdyż nie było najmniejszej szansy, by cokolwiek utrzymało się na stolikach i ladzie. Barman pozamykał wszystko, co się dało, bo naczynia co chwilę zjeżdżały z trzaskiem tłuczonego szkła na podłogę. I tak, właśnie tak wygląda moje życie. Chwila nieuwagi i wchodzą duże straty.

Morze uspokoiło się dopiero, gdy dopływaliśmy już do wybrzeży Neapolu. Nie chcę tak. Nie chcę zakończenia tego sztormu dopiero przed śmiercią. Pragnę spokoju, gładkiej tafli wody. I życia bez obaw, w którą stronę rzuci mnie tym razem i co się stanie za chwilę.

Ciężar i trud wczorajszej sesji się opłacił. Przepoczwarzył się dziś w dobry nastrój, poczucie lekkości i zadowolenia z siebie. A do tego zaowocował. Czym, zapytacie?

Do tej pory nie mogę przestać myśleć o tym, o czym rozmawialiśmy. Ale dzięki temu doszłam do trzech, bardzo ważnych dla mnie wniosków. Wszystkie dotyczą ojca. Podejrzewałam, że złe relacje z nim miały duży wpływ na moje zaburzenie, ale nie sądziłam, że to wszystko się tak łączy, a według mnie wszystko złożyło się w całość, stało się jasne i przejrzyste.
Autoagresja, autodestrukcja, tendencje samobójcze, nieszczęśliwa, trwająca ponad pół życia miłość do Marka, lęk przed bliskością, opuszczeniem… to wszystko ma swoje korzenie w tej właśnie nieszczęsnej relacji.
Dziś czuję się jak olśniona i wprost nie mogę uwierzyć, że wcześniej tego nie dostrzegałam!

I – lęk przed ojcem
Wiele razy pisałam o tym, że w relacji z ojcem czuję duży lęk. Że boję się go panicznie jak diabeł święconej wody. Nie był to strach, że mi coś zrobi, a właśnie lęk – paradoksalny, racjonalnie nie mający podstaw do bytu. A jednak.
Wczoraj uświadomiłam sobie, że cały ten lęk tak naprawdę związany jest z lękiem przed opuszczeniem, odtrąceniem, krytyką i odebraniem miłości.
Ojciec mnie kocha od dnia moich narodzin. Jednak w dzieciństwie, a szczególnie w okresie dorastania, był niedostępny emocjonalnie, zablokowany. Często mnie krytykował, a robił to w sposób agresywny i, niejednokrotnie, okrutny. W swoich oczach musiałam być idealna, by zasłużyć na jego miłość i nie zostać opuszczona. A to wpływało na istnienie lęku przed nim. Podświadomie bałam się, że, gdy zrobię coś nie tak, spotkam się z dezaprobatą z jego strony lub krytyką czy odrzuceniem wyrażonymi wprost, co z kolei przeżywałabym, jako kolejną stratę – ponowną utratę jego miłości i bliskości. To dlatego w jego obecności byłam wiecznie spięta, bałam się wygłaszać poglądy, sprzeciwiać się mu, czułam się jak na wiecznym cenzurowanym. Wiecznie oczekiwałam w napięciu na to, kiedy znów doświadczę z jego strony emocjonalnego opuszczenia.

II – koniec terapii uruchomił lęk przed utratą miłości ojca
Pan M. uważa, że ten silny kryzys sprzed paru dni i ta determinacja, by odebrać sobie życie mogły mieć swoje źródło w wizji zakończenia terapii. Natomiast mnie po pierwszym wniosku nasunął mi się drugi. Pan M. ma rację – myśli samobójcze i nasilone akty autoagresji to agresja do ojca skierowana przeciw sobie. A ich wyzwalaczem był lęk przed opuszczeniem spowodowany kończeniem terapii. Jak to się łączy? Ano bardzo prosto.
Fakt, że mamy z terapeutą ustalony termin ostatecznego rozstania uruchamia we mnie lęk przed opuszczeniem i utratą tej relacji. Po drugie, moja relacja z panem M. to, jak zauważałam wielokrotnie, praktycznie jedno wielkie przeniesienie relacji z ojcem. W swoim wewnętrznym świecie przeżywam terapeutę jako ojca, który w końcu jest emocjonalnie dostępny, nieopuszczający, nieodrzucający, wspierający i tak dalej. W momencie, gdy odezwał się we mnie lęk przed rozstaniem z terapeutą, pobudził on lęk przed utratą miłości i bliskości ojca. To z kolei spowodowało ogromną falę agresji i złości do ojca, ale nie potrafiąc jej przyjąć i przeżyć, skierowałam ją przeciw sobie. Podświadomie zaatakowałam w ten sposób ojca, co realizowało się w pragnieniu popełnienia samobójstwa, czyli ukaraniu ojca w sposób najbardziej dotkliwy – odebraniem mu jedynego dziecka, ukochanej córki.
Przecież to takie oczywiste!

III – miłość do Marka jako odtworzenie/przeniesienie relacji z ojcem
Natomiast dziś, do dwóch poprzednich, dołączył trzeci wniosek, który odkrył przede mną tajemnicę trwającej już osiemnaście lat nieszczęśliwej i niespełnionej miłości do Marka, której trzymałam się kurczowo i nie potrafiłam puścić. Trwała ona mimo niezaprzeczalnej miłości do Mrówka i faktu, że to właśnie jego wybrałam na życiowego partnera i nie wyobrażam sobie, że moglibyśmy nie być razem.
Marka pokochałam od pierwszej chwili, gdy go zobaczyłam. Początkowo był to etap zakochania i wyczekiwania na coś więcej niż przyjaźń, która nas łączyła. Powiedział mi jednak wprost, że nic z tego nie będzie i nigdy nie będziemy razem. Ale mnie to nie przeszkadzało w cierpieniu z miłości. Obsesyjnie podsycałam to uczucie, nie pozwalałam temu płomieniowi zgasnąć. Marek, mimo upływu lat i braku kontaktu, funkcjonował w moim wewnętrznym świecie. Według terapeuty jego obraz i to uczucie ucieleśniało moje pragnienie platonicznej miłości, którą mógłby zniszczyć erotyzm. Zastanawiałam się wtedy, dlaczego tak ważnym elementem jest ta platoniczność i brak jakiegokolwiek seksualnego pożądania. Było to dla mnie niezrozumiałe. Aż do dzisiaj.
Jak grom z jasnego nieba wykiełkowała we mnie myśl, że to uczucie było tak naprawdę przeniesieniem lub odtworzeniem relacji z ojcem. Wszystko złożyło się w prostą układankę. Marek, mimo przyjaźni, emocjonalnie trzymał mnie na dystans, był niedostępny dla mnie, nieosiągalny i to miało się nigdy nie zmienić. A ja wciąż byłam tak głodna jego miłości. Tak jej pragnęłam i potrzebowałam, że, aby móc funkcjonować, wyobrażałam ją sobie, fantazjowałam o niej. Czyż to nie jest kopia relacji z ojcem, którego miłość, w swoich oczach, często traciłam, byłam jej głodna i wiecznie bałam się jej utraty? Z tej perspektywy fakt, że pragnęłam by ta miłość była platoniczna, jest oczywisty.

Jakie to wszystko jest, za przeproszeniem, kurewsko zagmatwane i popierdolone. Zaburzona relacja z ojcem wywróciła do góry nogami i zdeterminowała całe moje dotychczasowe życie. Z kolei nasza relacja była taka, jak podejrzewam, dlatego, że ojciec miał niedostępną emocjonalnie i apodyktyczną matkę. Ona z kolei pewnie też miała takiego rodzica lub rodziców, ale sięgamy w tym już do innych czasów i zupełnie innej mentalności. I tak ciągnęły się przez pokolenia te patologiczne relacje rodzinne, aż ich kumulacja doszła do mnie i tak mocno zaburzyła mój rozwój, że wyszła z tego nieźle pocharatana osobowość. Jak to określił pan M., mroczniejsza wersja dr Jeklly’a i mr Hyde’a, bo tamten przypadek, w porównaniu z moim, był lajtowy, hehe.

Już nie mogę się doczekać piątkowej sesji i chwili, gdy opowiem panu M. o swoich przemyśleniach. Ciekawa jestem, czy on myśli podobnie.

I znów wychodzi na to, że z czegoś złego wyszło coś dobrego. Może ten silny kryzys był mi potrzebny? Może te, jak to odebrałam, surowość, ostrość i powaga terapeuty, pomogły mi dostrzec to, co miałam cały czas przed nosem? Może moje życie musiało po raz kolejny zawisnąć na włosku, żebym w końcu zrozumiała, dlaczego sama mu wiecznie zagrażam?

Jakby to wielu powiedziało: nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło!