Wczoraj Mrówek wylał mi wiadro zimnej głowy na łeb. Zaczął mówić o naszym związku i o tym, co mu nie odpowiada. Że jestem niepoważna, że nie da się ze mną planować przyszłości, że nie myślę o przyszłości, tylko żyję marzeniami, że nie potrafię oszczędzać.
To prawda… A jednak zamknęłam się w sobie. Schowałam głowę w rękach i nie odezwałam się ani słowem. Po czym poszłam spać.
Mrówek się zdenerwował, co mnie wcale nie dziwi. Krzywdzę go. Niszczę resztki tego, co było kiedyś między nami.
Nie chcę taka być. Chciałabym, aby mógł mnie traktować poważnie. Żeby mógł na mnie liczyć. Żeby zobaczył, że mi zależy – na nim, na nas. Tylko nie wiem, jak to zrobić…
Byłam w wielu związkach, ale każdy tak wyglądał. Jedyne co z siebie dawałam, to swoją obecność. Bez żadnego zaangażowania czy inicjatywy.
Jak się zmienić? Jak sprawić, by Mrówek znów w nas uwierzył?
Category Archives: przemyślenia
605 – rany
Nikt nie potrafi zranić bardziej niż bliska osoba. Gdy z jej ust padają niewybredne obelgi, odechciewa się żyć.
Tęsknię za spokojem. Czystą miłością. Delikatnością relacji. A tu, jak ciosanie kołków na głowie. Gdzie raz po raz siekiera trafia w skroń. Tęsknię za bezpieczeństwem. I uśmiechem szczerym. Porannym „witaj” i wieczornym „śpij dobrze”. Tęsknię za miłością czystą. Niezmąconą nieporozumieniami i wzajemnym oskarżeniami. Że ty to, a ja tamto. Że mogłeś bardziej, ja za to mniej.
Tęsknię za tym, co było kiedyś. Choć też nie było kolorowo.
Płyną łzy. Ale nie płaczę. To krwawi coś w środku mnie.
596 – o szczęściu
Kiedy zaczęłam dojrzewać, straciłam wiarę w możliwość bycia szczęśliwą. Przestałam tego pragnąć i do tego dążyć. Moim stanem wyjściowym był smutek i rozpacz. Z czasem tak bardzo sie do nich przyzwyczaiłam, że nie wyobrażałam sobie szczęścia. Nie chciałam go.
Wszystko się zmieniło, gdy przekroczyłam trzydzistkę. Terapia, leki, praca nad sobą, spełnianie marzeń. To wszystko sprawiło, że na powrót zaczęłam pragnąć dobrego samopoczucia.
Dziś spełniam swoje największe marzenia. Wydaję książki na papierze. Wydawnictwo ma co do mnie plany i zamierza wydać również cykl Młody bóg w wersji papierowej. Pracuję nad nowymi książkami.
Dziś z ręką na sercu mogę powiedzieć, że jestem szczęśliwym człowiekiem. I że tak bardzo kocham życie!
Mówię Wam. Walczcie o siebie. Nie poddawajcie się. Spełniajcie marzenia i nie dajcie sobie wmówić, że to mrzonki. Życie z całych sił!
591
Terapeuta dziś stwierdził, że zachowujemy się z Mrówkiem w stosunku do siebie trochę psychopatycznie. Może…
—
Jakiś czas temu przypadkiem zgłosiłam się do eliminacji do tegorocznej Pracowni Prozy organizowanej przez Biuro Literackie. Myślałam, że wysyłam po prostu propozycję wydawniczą. Dziś przyszedł mail. Mój thriller „Uśpiona” został doceniony. Dostałam zaproszenie na warsztaty literackie jako jedna z 20 osób na 130 zgłoszeń.
Sukces? Może. Ja nie potrafię się z tego cieszyć. A na warsztaty nie jadę. Jestem pierdolonym dzikusem, który boi się ludzi.
„Czuję się jak przegrany śmieć” cytując Zeusa.
Czuję, że psychicznie i emocjonalnie zgniłam.
590 – smutek
589 – racjonalna autokrytyka
Siedzimy wieczorem i oglądamy film. Zapytałam o coś Mrówka.
– Nie – odpowiedział.
A ja już.
Odpowiedział z krytyką w głosie, na pewno uważa, że jestem głupia. Już nastrój w dół, dziwne poczucie wstydu i winy.
Ale zaraz.
Przecież takie doszukiwanie się drugiego dnia to domena osób z pogranicza.
Głęboki wdech i racjonalna autokrytyka.
Nastrój uratowany.
588
Siedzimy we czwórkę przy stole. Ja z Mrówkiem i mama z tatą. Rozmawiamy, śmiejemy się. Jest bardzo miło.
Nagle pojawia się smutek i odwraca moją uwagę. I już wyłączam się z rozmowy.
Obserwuję rodziców. Widzę te same schematy, co u nas.
Skąd ten smutek? Przez chwilę zdawało mi się, że coś przeczuwam. Ale bańka prysła.
Widzę siebie w mamie. Dziwne uczucie. Widzę w ich relacji podobieństwa do naszej. Nie wiem, czy się cieszyć, czy smucić. Jestem zagubiona. Mętlik w głowie.
A przecież jest dobrze.
587 – dobrze
586 – granice mojego „ja”
Wczoraj sporo myślałam. Doszłam do ważnego wniosku. Przez izolowane się i uciekanie we własny świat, mocniej czuję granice mojego „ja”. Częste wrażenie rozpływania się i bycia pochłoniętą przez innych, równoważę postawieniem grubej kreski między „ja” i „świat”.
Odizolowanie się od tego, co na zewnątrz pozwala mi czuć się sobą i nie utracić siebie. Bo przecież moja tożsamość rozpada się w palcach.
585 – urlop!
Uff… Udało mi się dobrnąć do piątku. Marzyłam o weekendzie. I doczekałam się!
Mało tego. Mamy z Mrówkiem wolny cały tydzień. Urlopie witaj!
Jedziemy do moich rodziców na wieś. Mają dom pod lasem. Zamierzam ten czas spędzić aktywnie – pisząc. Hehe, żartuję. Będziemy jeździć na wycieczki rowerowe. (Ale zeszyt i długopis oczywiście biorę!)
Ostatnio nie pisałam. Jakoś nie miałam do tego głowy. Zupełnie zapomniałam o blogu. Za to „Bestseller” ma już 19 rozdziałów.
Miłego odpoczynku wszystkim!