Archiwum kategorii: przemyślenia

783 – terapia, psychiatra, list pożegnalny i pijaństwo

Opublikowany przez
2

Dziś mija równo rok odkąd ostatniej akcji pod kryptonimem „żyletka”. W ciągu osiemnastu lat autoagresji, to pierwsze takie dwanaście miesięcy, kiedy ani razu się nie okaleczylam. Brawo ja? Być może.

Wczoraj w południe sesja z panem M., a potem o czternastej wizyta u pana T. Efekt? Nowy neuroleptyk – amisulpridum pod nazwa handlową Amisan 50mg. Jedna tabletka rano.

Powiedziałam o silnych myślach samobójczych. Oczywiście padła propozycja szpitala lub chociaż L4. Jednak ani na jedno, ani na drugie nie mogę sobie pozwolić. Nikt za mnie ZUSu i innych podatków nie zapłaci. Poza tym w robocie Sajgon.

– Najchetniej bym się najebała.
– To może w takim razie trzeba się najebać?
Nie omieszkałam nie skorzystać z tej propozycji. Po powrocie do domu płacz, Lorafen i chlanie. Efekt? Nie dałam już rady. Napisałam list pożegnalny i zaplanowałam swoje odejście w najdrobniejszych szczegółach. Żyletka już czekała. Dwusetka wódki też. Miałam wstać przed Mrówkiem, jako że on chodzi później spać i wstaje po mnie. Niestety. Zaspałam. Jakież było moje rozczarowanie, że nie z tego nie wyszło.
Dziś ten przeklęty 365. dzień bez żyletki. Żyletki, która jest na wyciągnięcie ręki i krzyczy i woła, że chce zatańczyć na tej nieznośnie ciągłej skórze.

Siedem miesięcy dobrobytu. To musiało się tak skończyć… Musiało.

781 – a kysz! Paszoł won!

Opublikowany przez
Odpowiedz

Powoli mija rok, odkąd okaleczyłam się po raz ostatni. Jeśli dobrze pamiętam, 23 stycznia.
– To pani rekord, prawda? – zapytał pan M. na ostatniej sesji.
Tak, to pierwsze dwanaście miesięcy przez osiemnaście lat autoagresji, gdy nie sięgnęłam po żyletkę ani razu. Pewnie zastanawiacie się, czy z upływem czasu jest łatwiej? Rozczaruję Was. Jest trudniej. Coraz trudniej. Może to przez świadomość pierwszej rocznicy? Przewija się przeze mnie chęć, by nie dotrwać. By to zniszczyć. Ależ bym tego żałowała po fakcie…

Wdziera się we mnie mrok. Pazurami rozdziera mnie od środka. I ten przymus by mu się poddać. Popłynąć. I płynąć. Płynąć. Płynąć.
Wiem, znam te mechanizmy. Rozpoznaję je w sobie i swoich zachowaniach. Dawne emocje wracają. I każą znów siąść w swoim bagienku i krzyczeć:
– Ratuj! Uratuj mnie!

Ale nie. Nie tym razem. Nie dam się!

779 – happy new year 2020!

Opublikowany przez
Odpowiedz

Na wstępie chciałabym Wam, Kochani Czytelnicy, życzyć wszystkiego najlepszego w 2020 roku! Niech lata 20. będą dla Was okazją do spełniania marzeń. Tylko pamiętajcie, marzenia same się nie spełniają, trzeba samemu o to zadbać.

Dawno nie pisałam. Opowiem trochę, co u mnie.

Byliśmy z Mrówkiem na urlopie we Włoszech prawie dwa tygodnie. Zakochaliśmy się w Sycylii. Na pewno tam wrócimy! Do Polski przywiozłam całą masę pozytywnych wrażeń i, co ważniejsze, inspiracji. Także nowa książka w drodze!

Zostałam zaproszona do napisania artykułu o emocjach, zachowaniach i relacjach społecznych osób cierpiących na borderline, przez Redaktora Naczelnego nowego kwartalnika dla specjalistów ochrony zdrowia psychicznego „Trening umiejętności społecznych”. Także po 13 latach od ukończenia klasy dziennikarskiej dostałam pierwsze wynagrodzenie za artykuł oraz zaproszenie do dalszej współpracy.

Wczoraj, czyli ostatniego dnia 2019 roku udało mi się zakończyć pracę nad Dwoma słowami. Nanosiłam poprawki na wersję elektroniczną, a plik z książką został wysłany do prerecenzentów.

Od dziś, czuli pierwszego dnia 2020 roku, skupiam się na ukształtowaniu zarysu fabuły nowego thrillera psychologicznego o roboczym tytule „Tajemnica Via Carbonara”, inspirowanego, a jakże, naszym Italy tripem.

Jeszcze raz wszystkiego najlepszego! Dajcie o siebie i swoją higienę psychiczną. Do następnego!

764 – jest dobrze, jest dobrze, więc o co ci chodzi?

Opublikowany przez
Odpowiedz

Wpadłam tu tylko na chwilkę – dać znać, że żyję, a kryzys definitywnie minął.
Tylko dziś… Przespałam czternaście godzin. Położyłam się o 1:30, a wstałam o 15:30. Brawo ja!
Siedzę właśnie nad formularzem do „Terapii u Doktorka”. Uzupełniłam wszystko, oprócz napisania trzech artykułów promocyjnych, na podstawie których wydawnictwo napisze kolejne. Nie znoszę tego robić. Przez godzinę napisałam jedno zdanie. I kolejny dziś raz – brawo ja!

W piątek byliśmy z Mrówkiem na strzelnicy. Strzelałam z glocka, shotguna oraz (uwaga!) karabinu maszynowego AK47. Ja, pacyfistka, próbowałam utrzymać kałacha i celować w tarczę, ale trudne to było zadanie. Ręka podtrzymująca lufę opadała i omdlewała, ale dzielnie wystrzelałam całe dziesięć naboi. Nie powiem, strzelanie do rysunkowego przestępcy celującego do ciebie z broni było niezłą zabawą. Ale tylko mnie utwierdziło w przekonaniu, że nigdy, przenigdy nie mogłabym strzelić do prawdziwego człowieka.

762 – sens życia? poproszę

Opublikowany przez
2

Wczorajszy wpis o zakończeniu pisania powstał w dużych emocjach.
Nie wiem, nie wiem komu wierzyć.
Miotam się między „pisanie to wszystko” a „nie potrafię pisać”.
Zdaję sobie sprawę z tego, że duży udział w tej niepewności ma brak pewności siebie i wiary we własne umiejętności.
Kurwa, dlaczego przerwa w terapii musi być akurat teraz… Jakimś cudem muszę wytrzymać jeszcze tydzień. Siedem cholernych dni.

761 – ogłoszenie ważne

Opublikowany przez
Odpowiedz

Ogłaszam wszem i wobec, że zakończyłam przygodę z pisaniem.
Nie mam już siły na hejterów i tony krytyki (tej uzasadnionej i nie). Postanowiłam postąpić tak, jak poradzili mi na grupie książkowej. Skoro nie umiem pisać, powinnam znaleźć sobie inne hobby, bo moje książki to szmiry, chłam i wypracowania gimnazjalisty pisane na kolanie.
Mam dość, nie zniosę tego więcej. I bez tych rewelacji nie chce mi się żyć.
Także pa pa, pisarski sensie życia.
Zeszycie, długopisie… już się nie spotkamy, nie przeżyjemy więcej przygód.
To koniec.
Oficjalnie kończę swoją „pisarską karierę”.
Na wieki wieków.
Amen.

742 – frustracja

Opublikowany przez
4

Ostatnio pan M. uświadomił mnie, że bardzo źle znoszę frustrację. Mam bardzo niski próg odporności na nią.
Kiedy tylko pojawia się jakiś problem, od razu chcę rezygnować i uciec. Czy to rzucić pracę, czy w myśli samobójcze lub przymusy autoagresywne.
Zdecydowanie muszę nad tym pracować. Przecież nie mogę za każdym razem sięgać po Lorafen, jak zrobiłam to dzisiaj.
Tak dużo już przepracowałam, zmieniłam. Ale wciąż jest wiele do zrobienia. A mnie znów towarzyszy lęk, przed zakończeniem terapii. Dlaczego?
– Co jeszcze chciałaby pani w sobie zmienić? – Zapytał niespodziewanie pan M. na ostatniej sesji.
Początkowo wpadłam w panikę, bo nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Jednak po chwili zastanowienia, przypomniałam sobie.
– Na pewno tę niechęć przed seksem. Niestabilność, która wciąż jest.
– Nieumiejętność znoszenia frustracji. – Dodał terapeuta.
Przytaknęłam i nie umiałam znaleźć nic innego. I wtedy pojawił się kolejny lęk – przed zakończeniem terapii.

741 – bierz życie za rogi. I żyj!

Opublikowany przez
Odpowiedz

Żeby nie było, że piszę tylko, gdy jestem przybita…

Obudziłam się dziś rano i powiedziałam sobie:
– Mrówczyńska, kurde, nie ma się co smucić! Wstań, złap życie za rogi. I żyj!
Dzień upłynął mi w dobrym nastroju.

Kiedy paliłam fajkę na balkonie, pierwszy raz zaobserwowałam bawiące się wróbelki. Jeden z nich przysiadł na gałęzi z piórkiem w dziobie. W pewnym momencie wypuścił je. Pióro zaczęło majestatycznie spadać. Drugi z wróbli poderwał się z gałęzi i chwycił je w locie. Po czym to on usiadł na drzewie i puścił piórko. Pierwszy wróbel pikował, by je złapać. I tak na zmianę. Przepiękny to był widok. Bo to wiosna!