Wczorajszy wpis o zakończeniu pisania powstał w dużych emocjach.
Nie wiem, nie wiem komu wierzyć.
Miotam się między „pisanie to wszystko” a „nie potrafię pisać”.
Zdaję sobie sprawę z tego, że duży udział w tej niepewności ma brak pewności siebie i wiary we własne umiejętności.
Kurwa, dlaczego przerwa w terapii musi być akurat teraz… Jakimś cudem muszę wytrzymać jeszcze tydzień. Siedem cholernych dni.
Nie mam siły pisać dokładnie, co się stało.
Powiem tylko tyle, że jest tragicznie. Miałam dziś na 8.30 dodatkową sesję. Całą przepłakałam, jednocześnie opowiadając o tym, co myślę i czuję. Pan M. tym razem mało mówił, nie przerywał mi.
Pochwalił mnie, że w końcu tak dużo i otwarcie opowiadam.
W pewnym momencie sesji zaczął pociągać nosem. Czyżby empatycznie się wzruszył moją historią? Nie… pewnie miał tylko katar… Nie wiem, bo nie miałam odwagi na niego spojrzeć.
Jutro kolejna sesja. Mam nadzieję, że pociągnę temat.
To było ważne i potrzebne spotkanie. Niemniej jednak, czuję się tragicznie. Jakbym w oczach miała śmierć.
Na środową sesję zaspałam. Obudziłam się o 10:44, czyli minutę przed terminem spotkania.
Oczywiście znów płakałam. Pan M. stwierdził, że moje mechanizmy i strategie radzenia sobie ze złym nastrojem i myślami samobójczymi tylko pogłębiają mój stan.
Jak nauczyć się nowych strategii? Tych dorosłych? Nie destrukcyjnych?
Myśli samobójcze wciąż silne. Przymus cięcia szaleje w najlepsze.
W przyszłym tygodniu też mam dwie sesje – poniedziałek i wtorek.
Terapeuta i psychiatra uważają, że powinnam iść do szpitala. Nie ukrywam, że najchętniej uciekłabym na zamknięty.
Mrówek załatwił mi wolne do końca tygodnia. Być może gdzieś pojedziemy. Bardzo się o mnie troszczy. Wzrusza mnie tym do tego stopnia, że pisząc to mam łzy w oczach. A może to cierpienie?
Dość mam tych kryzysów. Naprawdę, tak serdecznie dość. Chcę być zdrowa. Cieszyć się życiem, a nie szukać wzrokiem pętli na szyję!
Całą dzisiejszą sesję przepłakałam. Nie byłam w stanie się uspokoić. Mówiłam o tym, czego dowiedziałam się od mamy w weekend.
Przymus cięcia, silne myśli samobójcze, chęć zniszczenia siebie. To wszystko sprawiło, że poprosiłam o jeszcze jedną sesję w tym tygodniu.
Jutro o 10:45 znów widzę się z panem M.
Przemyślałam całą sprawę z nagłym zakończeniem terapii przez SMS. To było głupie, impulsywne zachowanie. Jakie nie raz mi się zdarzało. Ileż to razy w ciągu tych czterech lat tak zrywałam relację z panem M.
Wysłałam mu dziś SMS, że przepraszam za swoje zachowanie i jednak przyjdę na wtorkową sesję. Tak naprawdę nie chciałam kończyć terapii. Po prostu złość i frustracja wzięły górę.
Tak mi wstyd…
Miałam na dzisiejszej sesji przeczytać list, który napisałam do pana M. Przed sesją łyknęłam Lorafen i wypiłam browara. Tak się stresowałam, że mało się nie porzygałam, jak w zeszłym tygodniu.
Siadłam na fotelu w gabinecie i położyłam obok siebie kartkę. Skostniałam i patrząc w jeden punkt, milczałam.
– Denerwuje się pani? – Zapytał terapeuta po dłuższej chwili.
Przytaknęłam głową.
– A czym się pani tak denerwuje?
– Bo chciałam przeczytać to, co napisałam. – Odrzekłam po dobrej minucie milczenia.
Więcej nie odezwałam się już ani słowem. Pan M. zauważył, że będę na siebie zła o to milczenie. Jednak nie byłam w stanie powiedzieć nawet „do widzenia” wychodząc z gabinetu.
Po powrocie do domu napisałam mu SMS.
„Panie M, ja rezygnuję z terapii. Nie dam rady pokonać lęku i bardziej się otworzyć. On mnie paraliżuje. Sprawia, że nie chce mi się żyć. Szkoda Pańskiego czasu. To sytuacja beznadziejna. Bez wyjścia”.
Odpisał, że gdybym zmieniła zdanie, będzie czekał na mnie za tydzień.
Ale ja zdania nie zmienię. Nie dam rady więcej wynieść z terapii. Jestem przypadkiem beznadziejnym.
Wczoraj dzwonił psychiatra. Pogadałam z nim chwilę.
Uważa, że na obecny kryzys leki nie mają wpływu. Że to przez terapię. Przez emocje, jakie w jej czasie się pojawiają.
Może…
Mam się zastanowić, czy nie chcę się spotkać i pogadać. Za dwa tygodnie wyjeżdża na urlop.
Chyba się zdecyduję. Często sama rozmowa z nim sprawia, że czuję się lepiej.
Napisałam również SMS do terapeuty. Opisałam w nim to, co się ze mną działo. Że opisałam przymus cięcia i chciałam to przeczytać na sesji, ale nie dałam rady. Że wymiotowałam przed sesją. Że czuję się beznadziejna i zaczęły się pojawiać myśli samobójcze.
„Rozumiem, że jest Pani ciężko. Może we wtorek na sesji uda nam się o tym porozmawiać.”
Może…
Zgodnie z tym, co zasugerował terapeuta, napisałam list. Opisałam w nim przymus cięcia i swoje skojarzenia z nim.
Przed sesją zwymiotowałam z nerwów przed przeczytaniem go. I co? I gówno.
Choć miałam kartkę położoną obok siebie na fotelu, nie byłam w stanie po nią sięgnąć. Dukałam tylko coś z pamięci. Niewiele.
Jak się czuję po tej sesji? Zła, wściekła na siebie. Rozgoryczona i załamana.
Ciąć mi się chce jeszcze bardziej. Jestem beznadziejna.
Od kilku dni jest mi źle. Znów zakrada się smutek, poczucie pokrzywdzenia, wstyd i poczucie winy. Pan M. uważa, że ma to związek z przeszłością.
– Jakby żyła pani w oczekiwaniu na zły nastrój, przymus cięcia i myśli samobójcze.
Coś w tym jest.
Odstawiłam naltrexon. Za zgodą lekarza i tylko na kilka dni. Jednak nie umiem funkcjonować bez tych tabletek.
A może to tylko pogoda?
"Terapia u Doktorka" już w Empiku online!
Książka pod patronatem magazynu psychologicznego Charaktery!
Honorowy patronat: Polskie Towarzystwo Terapii Dialektyczno Behawioralnej.