Na dzisiejszej sesji stało się coś nieprawdopodobnego! Ale zacznijmy od początku.
Kilka dni temu powiedziałam Mrówkowi, że brakuje mi romantyzmu. Zripostował to szybko:
– A mnie brakuje seksu.
Postanowiłam wtedy, że poruszę ten temat na sesji. Jak część z Was wie, to dla mnie bardzo trudny temat. Bałam się, że nie dam rady. A jednak!
Powiedziałam panu M. o tym, że Mrówkowi brakuje seksu.
– A pani? – Zapytał.
– Mnie nie. – Odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
Rozmawialiśmy o moich doświadczeniach. O tym, że seks kojarzy mi się z czymś nieprzyjemnym a nawet z gwałtem.
– Nawet rozmowa na ten temat jest dla pani trudna, prawda? Mogliśmy to zaobserwować niejednokrotnie na sesji.
– To prawda… – Przyznałam.
Jednak, mimo oporów i trudu, dałam radę. Całą sesję przegadaliśmy o seksie! Nie mogę uwierzyć, że mi się udało.

Na początku sesji opowiedziałam panu M. o targach. Potem przyznałam, że wczoraj pojawił się smutek i nie wiem, skąd.
– A czy to nie jest normalne, że czasem się on pojawia? – Zapytał.
– Chyba jest…
– No właśnie, a pani na siłę próbuje znaleźć jego przyczynę.
Nigdy nie pomyślałam o tym w ten sposób. Że smutek nie musi mieć konkretnej przyczyny. I że jego pojawienie się nie zwiastuje nadchodzącej katastrofy.
– Ten smutek ma swoje źródła w dzieciństwie, dotyczy tego, co było. Bo nie ma konkretnej przyczyny w teraźniejszości, prawda? – Pan M. powtarzał to wiele razy.
Ale ja wciąż z uporem maniaka doszukuję jego przyczyn. Jakbym nie potrafiła zaakceptować, że smutek jest normalną emocją, która pojawia sie co jakiś czas także u zdrowych osób.

Do gabinetu weszłam w dobrym nastroju.
– Od jakichś trzech tygodni dobrze się czuję – powiedziałam, a pan M. się uśmiechnął.
– Wygrzebała się pani z dużego kryzysu, prawda?
– Oj, tak.
Rozmawialiśmy o różnych sprawach. Skakałam z tematu na temat. Aż uchwyciłam się wspomnień z dzieciństwa.
– Boję się, co będzie, jak rodzice przeczytają Samobójstwo na raty.
– Dlaczego?
– Bo po przeczytaniu Psychiatryka rodzice stwierdzili, że część z moich wspomnień nie miała miejsca. A ja chciałabym wiedzieć, co jest prawdą… Czy to możliwe, że sobie to wymyśliłam? – Zadałam pytanie retoryczne.
– Czyli zaczyna pani wątpić w swoją prawdę?
– Trochę tak. Zawsze chciałam, żeby ktoś stanął z boku i powiedział mi, jaka jest prawda. Kto ma rację.
– Być może pani dzieciństwo nie było aż tak złe, jak pani pamięta?
– Ale ja nie twierdzę, że było złe. Mam też ogromną ilość dobrych wspomnień. Wiem, że rodzice mnie kochali i kochają i chcieli dla mnie jak najlepiej. Nie zakładam ich złej woli. Twierdzę po prostu, że były wydarzenia, które mnie bardzo zraniły.
– Może podać pani jakiś przykład?
– Kiedy miałam sześć czy siedem lat, byliśmy z rodzicami na wakacjach na polu namiotowym. Poznałam tam kolegę. Jego ojciec przyniósł raki. Bardzo chciałam zobaczyć, jak się je przyrządza. A rodzice w tym czasie chcieli, żebyśmy poszli na spacer. Zostałam jednak z kolegą. Kiedy wrócili, podbiegłam do nich. I usłyszałam, że mam iść do nowej rodziny, bo nie jestem już ich córką. Czy to możliwe, że sześciolatka sobie to wymyśliła? Albo kiedy byłam niegrzeczna i nie chciałam się uspokoić, rodzice udawali, że dzwonią do domu dziecka, żeby mnie zabrali.
– To bardzo brutalne słowa. Takie podejście ujawnia się w pani dorosłym życiu. Kiedy jest pani obojętna w stosunku do Mrówka i izoluje się, jest pani wtedy w stosunku do niego agresywna.
– No ja to wiem, teraz. Ale kiedy taka jestem, nie dostrzegam tego.
Pan M. uważa, że ranię, bo byłam raniona. Gdzie więc leży prawda? Czy moje wspomnienia są tylko moim wymysłem? Czy rodzice po prostu nie chcą pamiętać tych złych chwil? Czy kiedyś się tego dowiem?

Znów weszłam do gabinetu rozpromieniona. Spóźniłam się kilka minut.
– Pisałam i straciłam poczucie czasu – uśmiechnęłam się do pana M.
– Od rana?
– Tak. Trochę się pozmieniało – zaczęłam, mając na myśli sytuację w domu.
– Tak?
– Zeszliśmy się – powiedziałam z uśmiechem od ucha do ucha. – W tamten wtorek wieczorem długo rozmawialiśmy. Choć właściwie to Mrówek mówił… – zaczęłam relacjonować wydarzenia sprzed tygodnia.
– Cieszy się pani? – Spytał w końcu, gdy skończyłam opowieść.
– Bardzo! I znów poczułam ulgę. Najpierw ulga, że się rozstaliśmy, a teraz, że się zeszliśmy.
– Ja myślę, że ta ulga może być spowodowana tym, że zobaczyła pani, że może żyć bez Mrówka. Bo od jakiegoś czasu wyglądało to tak, że Mrówek nie chce z panią być, a pani jest na nim uwieszona i nie wyobraża sobie życia bez niego.
– Wiem – przyznałam.
To była dobra sesja.

Dziś nie wzięłam Lorafenu przed sesją. Stwierdziłam, że muszę to przeżyć bez znieczulaczy. Efekt? Nie przeczytałam listu.
Kiedy siadłam w fotelu, znów nie potrafiłam się ruszyć ani nic powiedzieć. Jednak nie przemilczałam całej sesji. Coś tam mówiłam, choć z wielkim trudem. Pan M. zadawałam pytania, a ja próbowałam na nie odpowiadać, choć szło mi różnie.
Przełomu nie było. Niemniej jednak, spotkanie nie należało do całkiem nieudanych.