Rozmawialiśmy o wolontariacie.
– I co stoi na przeszkodzie, żeby się go podjąć?
– Niby nic. Tylko… jakoś sobie tego nie wyobrażam.
– Czego sobie pani nie wyobraża?
– Tego wychodzenia z domu, chodzenia tam…
– Unika pani ludzi, boi się ich.
– Nie o to chodzi. Po prostu… Ja chyba nie chcę.
– To naturalne, że przy próbie zmiany pojawia się lęk, opór. Przełamanie go jest trudne. Ale gdyby było proste, wystarczyłoby nam kilka spotkań.
Miał rację. Wiem, że miał. Ale poczułam się postawiona pod ścianą. Nie potrafiłam podać żadnego racjonalnego powodu, dla którego miałabym nie podjąć tego wolontariatu.
Opowiadałam o nim dalej.
– Jak tak pani słucham, to nie ma pani żadnych wątpliwości – znów wybijał mi mój „nieargument” z ręki.

Zmiana jest trudna. Wiem. I wiem że jest możliwa. Ale…

Postanowiłam trenować swój umysł, aby móc się otrzworzyć przed terapeutą. Skoro mam go wpuścić do swojego świata wewnętrznego, muszę nauczyć się ubierać to w słowa – nie wyrazy.
Już nie układam w głowie tego, co chcę powiedzieć. Idę na żywioł. Nie boję się śmieszności. Choć może bardziej – staram się nie przejmować tym lękiem. Kiedy przychodzi mi coś na myśl, komunikuję to. Nie zastanawiam się, jak to ubrać w słowa. Nie planuję, co powiem, pięć zdań do przodu. Po prostu mówię. Nie raz się zacinam. Brakuje mi słów lub ucieka mi myśl. Ale terapeuta nie popędza. Daje czas do namysłu. Nie czuję się przy nim, jak debil niepotrafiący sklecić prostego zdania przekazującego, co myśli. To daje efekty. Z mówieniem na sesjach jest coraz lepiej. W końcu zaczęłam się otwierać. Wpuszczać terapeutę do swojego świata wewnętrznego.

– Ogarniają mnie złe myśli.
– Negatywne?
– Tak. Próbuję im się nie poddawać i nie pogłębiać tego stanu, ale różnie mi to wychodzi. Do tego te myśli samobójcze od kilku dni…
– Myśli pani o tym, żeby się zabić?
– Może nie tyle, że chcę sobie coś zrobić. Może bardziej wolałabym, żeby mnie nie było.
Brzmi przerażająco, wiem. Ale to znak progresu. Już nie przymus powieszenia. Nie chęci i plany odebrania sobie życia. A rozpaczliwe: nie mam siły żyć! I tu dodane: pomóżcie mi.
Tak więc mimo myśli samobójczych, jest lepiej. Kolejny kryzys. A jednak przechodzony łagodnej. Bez ambicji ostatecznych. Bez nieodwracalnych decyzji.

– Wie pan, pisanie mi bardzo pomaga. Kiedyś, gdy napotykałam na problem w książce, wydawało mi się, że sobie nie poradzę. Teraz wiem, że mogę akcję poprowadzić tak, by ten problem rozwiązać. I zaczęłam to przekładać na życie. Już nie jest tak, że najmniejszy kłopot wydaje mi się bez wyjścia. Wiem, że zawsze znajdzie się rozwiązanie. I to wcale nie samobójstwo.
– Samobójstwo jest egoistyczne, prawda? Najbardziej uderzyłaby nim pani w swoich najbliższych.
– Tak. Poza tym… Mam jeszcze tyle do napisania!
– Uwierzyła pani, że zmiana jest możliwa?
– Może bardziej – przestałam zakładać, że nie jest możliwa.
To była dobra sesja.

To była trudna sesja. Nie ze względu informacje, którymi się dzieliłam. A przez emocje, które temu towarzyszyły. Mówiłam całe 45 minut, bez wycofywania się, spontanicznie. Opowiadałam o dzieciństwie, wchodzeniu w rolę niewolnika, od którego nic nie zależy i w konsekwencji pojawiającymi się poczuciu niesprawiedliwości i ucieczce. Mówiłam o myślach samobójczych i silnym przymusie cięcia.
– W pani relacjach z rodzicami, były elementy sadyzmu. I teraz pani ten schemat próbuje przenieść na swoje dorosłe życie. Tym cięciem chce pani powrócić do sadyzmu wobec siebie.
Mówiłam ze łzami w oczach i łamiącym się głosem. Czułam, że wypowiadanie kolejnych słów skończy się płaczem. Jednak ciągnęłam swą opowieść dalej.
Po wyjściu z gabinetu poczułam ogromną ulgę. I nawet przymus autoagresywny osłabł.
Jestem z siebie dumna.