Czułam, że muszę to zrobić. Wysłać do pana M. ostatnią, pożegnalną wiadomość, w której napiszę wszystko to, czego nie udało mi się powiedzieć na wczorajszej sesji. Musiałam wyjaśnić mu moją decyzję o przerwaniu terapii trzy miesiące przed terminem jej końca.
Minęła ponad doba od zakończenia tej relacji i prawie półtorej godziny od wysłania wiadomości. Do tej pory byłam całkowicie odcięta od emocji. Jednak cierpienie i poczucie opuszczenia zaczynają się przedzierać, tama stopniowo puszcza. Powoli pojawiają się łzy. Tak bardzo się boję, że zaleje mnie taka fala negatywnych emocji, z którą sobie nie poradzę. A muszę zrobić to sama. Nie jestem już pacjentką pana M. i nie mogę liczyć na żadne wsparcie i pomoc z jego strony.
Wiadomość pisałam cztery godziny, wyszły mi trzy strony A4. Kiedy wkleiłam ją do okna rozmowy, trzymałam palec nad przyciskiem „wyślij” przez dobrą minutę i nie potrafiłam go nacisnąć. Jednak poziom napięcia sprawił, że w końcu to zrobiłam. A napisałam do niego tak…
Panie M.,
długo zbierałam się, żeby do Pana napisać. Chyba podświadomie traktuję wysłanie tej wiadomości, jako ostateczne pożegnanie, dlatego chciałam odsunąć to w czasie. Nie mniej jednak, czuję, że muszę to napisać, wyjaśnić wszystko, czego nie udało mi się wyartykułować na wczorajszej sesji. Miałam Panu tyle do powiedzenia, ale poziom lęku i cierpienia mnie sparaliżował.
Tak samo teraz. Od wczoraj bombardowały mnie setki myśli, którymi chciałam się z Panem podzielić, ale kiedy zabrałam się za pisanie, wszystkie ze mnie uleciały. Na razie jestem zupełnie odcięta od emocji, nie czuję nic, oprócz wszechogarniającej pustki, która pochłania i unicestwia każdy najmniejszy przejaw odczuwania czegokolwiek. Bardzo boję się, co będzie, kiedy to puści. Ale nie mam innego wyboru i wiem, że będę musiała sobie poradzić z tym sama. Proszę się nie obawiać, nie będę już Pana zamęczać wysyłając dziesiątki wiadomości. Ta jest ostatnia.
To takie typowe dla mojego zaburzenia, prawda? Opuszczenie i porzucenie relacji nim zrobi to ta druga osoba. Mam tego świadomość, a mimo wszystko nie jestem w stanie inaczej się zachować. Od jakiegoś czasu nasze spotkania były dla mnie jak tortury przed wykonaniem kary śmierci. Świadomość, że każda sesja zbliża mnie do nieuchronnego końca i rozstania, była nie do zniesienia. Nie potrafiłam dłużej wytrzymać natężenia cierpienia i lęku przed opuszczeniem. Nie mogłam podjąć innej decyzji, która jest ostateczna. Żałuję, bo każda rozmowa z Panem wnosiła coś do mojego życia. I najchętniej wykorzystałabym dany mi czas do końca, przychodząc jeszcze te trzy miesiące, ale to niestety niemożliwe, zbyt boli i mnie zabija.
Przede wszystkim chciałabym Panu serdecznie podziękować za te wszystkie lata. Od samego początku był Pan dla mnie bardzo ważną osobą, w przeciwieństwie do poprzedniego terapeuty. Nie waham się powiedzieć, że niejednokrotnie uratował mi Pan życie. Sama świadomość bycia w relacji z Panem wielokrotnie sprawiała, że byłam w stanie powstrzymać się przed autodestrukcją i podejmowaniem bardziej radykalnych kroków.
Kiedy mówił Pan wczoraj o tym, że terapia nic mi nie dała, a ja jestem rozczarowana, że mi Pan nie pomógł, była we mnie wewnętrzna niezgoda na tę samokrytykę z Pana strony. Bardzo chciałam wyjaśnić, jak to wszystko odbieram. Ale widział Pan, co się ze mną działo. Nie byłam w stanie mówić.
Współpraca z Panem była najlepszą decyzją, jaką mogłam podjąć. Nasza relacja od początku była z mojej strony oparta na bliskości, zaufaniu i poczuciu bezpieczeństwa. Już na pierwszych konsultacjach obdarzyłam Pana dużym kredytem zaufania i nigdy tego nie pożałowałam. Choć, mimo wszystko, poziom lęku był tak ogromny, że pozwoliłam sobie na emocjonalne zbliżenie się do Pana dopiero po ponad trzech latach. Ten proces zbliżania i otwierania się, wpuszczania Pana do mojego świata wewnętrznego trwał do samego końca i tak naprawdę nigdy się nie zakończył. Potrzebowałabym jeszcze naprawdę wiele czasu, żeby oprowadzić Pana po tych najciemniejszych zakątkach mojego świata wewnętrznego. Żeby dopuścić Pana do tego, co mnie boli i przeraża najbardziej.
Chciałabym też jednocześnie podziękować za wszystko, co dobre i przeprosić za to, co złe. W szczególności przepraszam za te wszystkie desperackie wiadomości, które wysyłałam. Patrząc z boku można by je wziąć za próby manipulacji, ale proszę mi uwierzyć, że nie takie były moje intencje. Pisałam po prostu szczerze i dosadnie to, co czułam i myślałam. Bez żadnej autocenzury. A to pokazuje, jak ogromnym zaufaniem Pana obdarzyłam i jak bezpiecznie czułam się w naszej relacji.
Wiem, że Pana cały ten czas idealizowałam i wciąż to robię. W końcu pragnienie posiadania idealnego terapeuty jest znamienne dla BPD. Jednak wiem, że nie jest to bezpodstawne. Uważam Pana nie tylko za świetnego specjalistę, ale i dobrego, ciepłego oraz serdecznego człowieka. Bardzo odpowiadał mi Pana sposób bycia. To, że nie był Pan zupełnie pozbawiony emocji, że pozwalał sobie Pan choćby na śmiech, gdy coś Pana rozśmieszyło. To sprawiało, że w gabinecie czułam się swobodnie i mogłam być sobą. Myślę, że nie mogłam sobie wymarzyć lepszego terapeuty niż Pan i piszę to z całym przekonaniem. W ciągu tych blisko sześciu lat poczułam złość oraz zdewaluowałam Pana może ze dwa, trzy razy. I za każdym razem przechodziło mi bardzo szybko.
Chciałabym bardzo podziękować za to, że wytrzymywał Pan wszystkie moje skrajne emocje, kryzysy z tendencjami samobójczymi, dziesiątki wiadomości, którymi Pana zasypywałam. Nigdy nie poczułam się przez Pana skrytykowana, oceniona ani odrzucona, co było dla mnie niesamowicie ważnym przeżyciem.
Bardzo zależy mi na tym, aby nie traktował Pan mojej terapii jako swojej zawodowej porażki. Ja w żadnym stopniu tak do tego nie podchodzę. To nieprawda, że ta terapia nic mi nie dała. Relacja z Panem była dla mnie korektywnym doświadczeniem. Nigdy nie byłam w relacji opartej o tak wysoki poziom bliskości, pewności drugiej osoby i zaufania. Wiem, że niejednokrotnie wystawiałam ją na próbę, atakując ją i próbując zniszczyć. Jednak Pana stabilność, nieocenianie i wytrzymywanie tego sprawiały, że czułam się w niej bardzo bezpiecznie. Czułam się akceptowana taka, jaka jestem. Nigdy nie musiałam nic udawać i mogłam być całkowicie szczera, nie bojąc się, że mnie Pan opuści.
Terapia u Pana dała mi bardzo dużo na poziomie kognitywnym. Zrozumiałam naprawdę wiele, uświadomiłam sobie ogrom rzeczy, które wpłynęły na komfort mojego życia. Kiedy jestem racjonalna, jestem zupełnie innym człowiekiem niż wtedy, gdy zaczynaliśmy współpracę. Pragnę się dobrze czuć i próbuję to osiągać, bywam naprawdę szczęśliwa i nie jest mi już z tym źle czy nieswojo. Mój wgląd w siebie i swoje problemy znacznie się powiększył. Dzięki naszym spotkaniom zrobiłam duże postępy, jak choćby udział w spotkaniach autorskich, konferencjach czy udzielanie wywiadów na żywo. Kiedyś byłoby to nie do pomyślenia, a teraz to robię i czuję z tego powodu satysfakcję.
Przede wszystkim jednak ta terapia przedłużyła mi życie o te kilka lat. Jestem pewna, że gdyby nie Pan, już dawno gryzłabym piach. Był Pan ze mną w najtrudniejszych chwilach, wspierając mnie i zapewniając opiekę, której tak bardzo potrzebowałam. Podczas tych sześciu lat nie podjęłam żadnej poważnej próby samobójczej mimo wciąż powracających tendencji samobójczych, co jest dla mnie ogromnym sukcesem.
Nie wiem, ile czasu jeszcze uda mi się żyć. Odkąd pamiętam, byłam pewna, że nie umrę śmiercią naturalną. Tak też uważam do dziś. Jestem przekonana, że przyjdzie taka chwila, w której podejmę ostatnią, udaną próbę samobójczą. Nie mam co do tego wątpliwości. Jednak dzięki naszej relacji przekroczyłam trzydziestkę i udało mi się osiągnąć całkiem sporo drobnych sukcesów, za co będę Panu wdzięczna do końca moich dni.
Myślę, że to głębokość mojego zaburzenia i zakorzenienia cierpienia uniemożliwiły mi zrobienie większych postępów. Że należę do tego odsetka osób z osobowością z pogranicza, których nie da się całkowicie wyleczyć. Nie mógł Pan zrobić dla mnie więcej. B. mówi, że może, tak jak w jej przypadku, kolejnych kilka lat wyprowadziłoby mnie na prostą. [tu kilka zdań o mojej przyjaciółce, chcąc uszanować jej prawo do prywatności, pominę je] Może ze mną byłoby podobnie. Może, ale tego się już nie dowiemy. Wiem, że Pana decyzja o zakończeniu jest ostateczna, ale gdyby zmienił Pan jednak zdanie… Jednak nie będę do tego ani namawiać, ani nawet o to prosić. Wierzę, że Pan lepiej wie, co jest dla mnie dobre, choć nigdy się nie pogodzę z tą decyzją i nie zaakceptuję jej emocjonalnie. Zawsze będą ją przeżywać jako opuszczenie.
Część osób twierdzi, że się w Panu zakochałam. Nie wiem, czy Pan pamięta, ale poruszyłam kiedyś tę kwestię na sesji. Bałam się, że pomylę bliskość z miłością. Jednak tak się nigdy nie stało. Pana profesjonalizm sprawił, że ani przez chwilę nie pojawiły się we mnie takie emocje. Zasady naszej relacji zawsze były dla mnie jasne i klarowne. Niektórzy mówią, że sposób, w jaki o Panu piszę świadczy o mojej miłości do Pana. Nie twierdzę, że nie ma w tym ziarna prawdy, ale w żadnym razie nie jest to uczucie romantyczne. Na poziomie emocjonalnym był Pan dla mnie jak ojciec i tylko w takich kategoriach należy to rozpatrywać. Świadczyć może o tym też fakt, że nasze rozstanie wpłynęło na moją relację z ojcem. Ponownie zaczęłam czuć do niego dystans i znów pojawił się lęk. Mam opory przed kontaktem z nim. Może to minie za jakiś czas, kiedy wyliżę rany i przetrawię nasze rozstanie. Mam nadzieję.
Chciałabym, aby wiedział Pan, że nie popełnił Pan żadnych większych błędów. Wydaje mi się, że ta informacja może mieć dla Pana jakieś znaczenie, jeśli chodzi o pracę z takimi osobami jak ja. Jedynie Pana ostatnią decyzję, o zakończeniu naszej relacji, uważam za błąd. Ale nie mam tego Panu za złe. Po prostu mam na ten temat inne zdanie.
Jeśli chodzi o książkę, którą mam zamiar napisać… Szacuję, że zajmie mi to co najmniej pół roku. Rozmawiałam już z wydawnictwem i zostanie wydana najprawdopodobniej w 2022 roku. Pozwolę sobie ją do Pana wysłać mailem, kiedy już powstanie. Zbyt Pana szanuję, żeby wydać ją za Pana plecami. Nie chcę również trzymać Pana w niepewności, dlatego napiszę to już teraz – przedstawię w niej Pana jako jak najbardziej pozytywną postać. Byłoby mi również bardzo miło, gdyby zgodził się Pan napisać do niej wstęp. Oczywiście może być anonimowo, moi czytelnicy znają Pana jako „pana M.”. Luźno rzucam pomysł, proszę to przemyśleć na spokojnie. Nie naciskam.
Na sam koniec przesyłam cały ogrom serdeczności. Szczerze życzę Panu szczęścia w życiu prywatnym, miłości w życiu rodzinnym oraz spełnienia i sukcesów na gruncie zawodowym. Wiem, że pomoże Pan jeszcze wielu osobom. Ja będę wspominać naszą relację z nostalgią i, proszę mi wierzyć, nigdy nie pomyślę o Panu źle. Żywię nadzieję, że Pan również nie zapamięta mnie źle.
Z wyrazami szczerej serdeczności,
Anka
_________________
EDIT
pan M. odpisał po dwóch godzinach.
Dziękuję Pani za tę wiadomość. Mam nadzieję, że poradzi Pani sobie ze swoimi problemami. Pozdrawiam, pan M.
Muszę szczerze przyznać, że nie liczyłam na odpowiedź, choć bardzo jej pragnęłam. A kiedy już ją przeczytałam… Z moich oczu polała się ściana łez. Ryczę, trzęsę się cała i nie mogę uspokoić. Kurwa, jak to strasznie boli! Tak bardzo, że nie wiem, ile to wytrzymam. Mam ochotę się nachlać, pochlastać i krzywdzić siebie w każdy możliwy sposób, dopóki starczy mi sił.
Ale nie, nie chcę być autodestrukcyjna. Nie mogę tak tego odreagowywać. Jestem pewna, że zawiodłabym tym pana M.
Niemniej siedzę przed komputerem, wyłączyłam program liczący czas pracy, wciąż od początku czytam to, co mu napisałam, piję browara i palę fajkę za fajką. Ten ból, cierpienie, poczucie opuszczenia tak mnie ranią, iż mam wrażenie, że nie poradzę sobie z tym sama. Szczerze? W tej chwili chciałabym jednak pojechać do szpitala. Nie mam do siebie za grosz zaufania. Na pierwszym blogu miałam napisany taki tekst „cierpienia robią człowieka niepoczytalnym”. I tak się właśnie czuję. Nie jestem w stanie zapewnić sobie poczucia bezpieczeństwa. Boję się, że znów zacznę uciekać na oślep. I rozwalę sobie łeb o pierwszą lepszą przeszkodę.