Siedziałam na dworze, pod ulubionym drzewkiem okolicznych dresów, popijając piwko. Niby wiedziałam, że naruszenie ich terytorium może się źle skończyć, ale w okolicy nikogo nie było. Nagle, z piskiem opon, zatrzymała się przede mną rozklekotana fura. Wyskoczyło z niej dwóch wściekłych drechów z pianą na ustach. W mgnieniu oka wyciągnęli z kieszeni skalpele i rzucili się na mnie. Jeden z nich przyparł mnie do drzewa, a drugi próbował dźgnąć w stopę. Jakoś się wywinęłam. Jednemu wyrwałam skalpel. Drugi, widząc to, rzucił się do ucieczki. Długo się nie zastanawiając poderżnęłam mu gardło. Żeby mieć pewność, że nie przeżyje, cięłam raz za … Czytaj dalej →

– Zakryj tę rękę, bo mi się rzygać chce! Nie wstyd ci? – Nie. – Dorosła kobieta, a zachowuje się jak głupia gówniara. Tną się małolaty, a nie dorośli ludzie. – Weź przestań. – Przecież te blizny wyglądają okropnie. – To skaryfikacje. – Takie paskudne sznyty? – powiedział lekceważąco. – Tak. – To następnym razem narysuj sobie wzorek na skórze i go wytnij. A nie takie sznyty… – A weź się goń!

Nie ma to jak mieszkać pod studentem akademii muzycznej, który przed sesją od bladego świtu katuje akordeon. – Jeszcze żeby ładnie grał. A to są jakieś melodie z dupy! Podpisuję się pod zdaniem Mrówka. Poprzednio też mieliśmy przyjemność mieszkać pod reprezentantami tej uczelni. Tam było ich kilkoro. Trąbka, skrzypce, jakiś kontrabas. Ale koncerty dawali przednie. Nie tak jak ten. Nawiedzony muzyk.

Pada śnieg. – Mrówek… gardło mnie boli! – Mhm… – A kochasz mnie? – Mhm… – To zrób wiosnę! – Nie mogę.. – Gdybyś mnie kochał to byś zrobił! – Nie umiem. – Do dupy…