Miesięczne archiwum: Styczeń 2016

152 – wokół sztuki

Opublikowany przez
Odpowiedz

Nieustępliwie odwracam głowę od klamki, gdy wzrok nieświadomie na nią wędruje.
To nie czas i miejsce. Przede wszystkim nie rozwiązanie.
Uwagę skupiam na pisaniu lub czytaniu. Dopracowywaniu historii Majki.
Marzę o tym, by utrzymywać się z pisania.
Magicznym myśleniem zaklinam rzeczywistość, by zechciała być dla mnie łaskawa. Dziecięce marzenie o byciu artystką i wpisaniu się w historię polskiej literatury wciąż jest żywe. Wielkie i silne jak nigdy.
Niedostosowanie do życia? A pokażcie mi artystę, który był przystosowany. Na pewno żaden z kręgów mojego zainteresowania.
Świat jest rozczarowujący. Wolę żyć w swoim. Wypuszczając do niego tylko tych, którzy zechcą się w nim znaleźć.

Zapraszam.

Podziel się!

151 – niedostosowanie do życia

Opublikowany przez
Odpowiedz

Podobno większość osób z pogranicznym zaburzeniem osobowości doskonale daje sobie radę w życiu zawodowym. Cóż, ja dostałam przydział do tej mniejszej grupy – całkowicie nieporadnej życiowo.
Już pominę załatwianie wszelkich spraw dorosłego życia.
Praca.

Pierwszą pracę załatwiłam sobie mając szesnaście lat. Chciałam na wakacjach dorobić roznosząc ulotki popularnej sieci pizzerii. Latałam z wywalonym ozorem po mieście w czterdziestostopniowy upał. Wytrwałam tak dwa dni. Poddałam się. Ile zarobiłam? Nic. Okrągłe nic. Nie, nie oszukali mnie. Po wypłatę nie poszłam. Powód? Wstydziłam się. Było to dla mnie zbyt krępujące.

Druga praca też trwała dwa dni. Mając jakieś dwadzieścia lat, poszłam do agencji pracy tymczasowej. Załatwili mi przemetkowywanie ubrań popularnej sieciówki. Innymi słowy – praca na magazynie na jakimś wypizdowiu, gdzie dojeżdżał tylko bus pracowniczy. Urobiłam się jak dziki wół. Wypłata wpłynęła na konto Mrówka (wtedy jeszcze swojego nie miałam) po jakiś dwóch miesiącach. Dzwonili potem jeszcze z agencji. Nie odbierałam.

Mając dwadzieścia sześć lat postanowiłam znaleźć etat – chciałam być ubezpieczona, żeby móc się leczyć. Wtedy jeszcze naiwnie wierzyłam, że NFZ zapewni mi taką pomoc terapeutyczno-psychiatryczną, jaką potrzebuję. Pierwszy miesiąc przepracowałam na umowę zlecenie. Po okresie próbnym zadowolona podpisałam umowę o pracę. I się zaczęło. Mój stan się stopniowo pogarszał. Z każdym dniem było coraz gorzej. Trzymiesięczny koszmar zdawał się nie mieć końca. Alkohol, cięcie. Silne myśli samobójcze. W końcu upragniona wizyta u psychiatry i L4. Kilka dni później rozpoczęcie terapii grupowej. Potem psychiatryk.

Rok później znów stwierdziłam, że muszę iść do pracy. Tym razem miało być inaczej. Już nie miałam być zwykłym robolem, a pomocą kuchenną. Lubiłam gotować, a brak doświadczenia lub wykształcenia zmuszał mnie do bycia pomocnikiem. Chciałam jednak awansować. Zająć się gotowaniem na poważnie. I znów to samo. Na początku się cieszyłam. Było dobrze. Ale z każdym kolejnym dniem mój stan się pogarszał. Chlanie przed pracą, chlanie w pracy, chlanie po pracy. Cięcie, benzodiazepiny. Rzuciłam tę robotę po trzech miesiącach. Mając w ręce skierowanie na oddział zamknięty w trybie pilnym.

Minął kolejny rok. Znów twierdzę, że powinnam iść do pracy. Ale nie szukam jej. Czuję, że jestem całkowicie niedostosowana do życia. Nie pasuję do kapitalizmu. Nie wiem, czy pasowałabym gdziekolwiek.
Mam przez to silne myśli samobójcze. Pasożytuję.
Praca sprawia, że zmieniam się w bezmyślnego robota. Po powrocie do domu nie mam siły na nic. Tylko zmęczenie i pustka. Pustka. Pustka. A wtedy to już tylko kłaść się do grobu.

Podziel się!

150 – nie pasuję tu, do tego świata

Opublikowany przez
Odpowiedz

Terapeuta zauważył, że wciąż jest we mnie żal. Do rodziców, specjalistów, których odwiedzałam.
Za błędne diagnozy. Bagatelizowanie objawów i problemów.
Połowę życia bujam się sama z tymi pieprzonymi objawami borderline.
Zmarnowałam najlepsze lata swojego życia. Byłam tak zajęta niszczeniem siebie, że zapomniałam żyć.
Przebudzam się z trzydziestką na karku i ręką w nocniku. Świadomością, że nie pasuję do tego kapitalistycznego świata. I poczuciem, że już nic nie da się zrobić.

Podziel się!

149 – już czas?

Opublikowany przez
Odpowiedz

Czuję nieuchronnie zbliżający się koniec.
Chyba czas stąd odejść.
Niedostosowanie do życia.
Nieporadność.
Nic z tego nie będzie. Nie chcę się dostosowywać i wpisywać w charakterystykę miliardów ludzi.

Najprostsze, acz najważniejsze dylematy, odwracają moją głowę w stronę klamki.

Nic z tego nie będzie. Nic nie będzie z tego wszystkiego.
Już nie chcę. Nie mam siły.

Podziel się!

148 – czasem głupota popłaca

Opublikowany przez
Odpowiedz

Kiedyś już o tym wspominałam.

W drugiej gimnazjum, w piątek miałam ma trzynastą do szkoły. Zawsze przed wyjściem piłam.
Mieliśmy na polskim recytować Inwokację. Upiłam się mocno.
Siedziałam i trzymałam się ławki, żeby nie spaść z krzesła. Dosłownie. Gdy przyszła moja kolej, dotoczyłam się pod tablicę. Zaparłam się o ścianę, nie mogąc utrzymać równowagi. Zaczęłam swój pijacki bełkot. Efekt?
– Brawo! Aniu, szóstka. Jesteś pierwszą osobą, która się wczuła i recytowała. Bierzcie z niej przykład.
Nie wiem, jak to możliwe, że w szkole żaden nauczyciel nie zauważył, że piję.

Pisałam pracę zaliczeniową na Wprowadzenie do filozofii. Nie szło mi za bardzo.
Zdaje się, że mieliśmy wybrać książkę, przeczytać ją i pisemnie na dwie strony A4 udowodnić, że jest to książka filozoficzna.
W wyniku pewnych okoliczności połknęłam listek Polopiryny. Wkręciła mi się wena. Miałam napisaną stronę i brakowało mi wstępu. Zaczęłam go pisać i rozpisałam się na drugą stronę.
Za pracę dostałam cztery albo pięć, nie pamiętam. Ale profesor bardzo chwalił ten wstęp. Czytał fragmenty na głos. Stwierdził, że gdyby cała praca była tak wnikliwa to byłaby idealna.

Ale nie polecam szukania kreatywności w taki sposób.

Podziel się!