Nieustępliwie odwracam głowę od klamki, gdy wzrok nieświadomie na nią wędruje. To nie czas i miejsce. Przede wszystkim nie rozwiązanie. Uwagę skupiam na pisaniu lub czytaniu. Dopracowywaniu historii Majki. Marzę o tym, by utrzymywać się z pisania. Magicznym myśleniem zaklinam rzeczywistość, by zechciała być dla mnie łaskawa. Dziecięce marzenie o byciu artystką i wpisaniu się w historię polskiej literatury wciąż jest żywe. Wielkie i silne jak nigdy. Niedostosowanie do życia? A pokażcie mi artystę, który był przystosowany. Na pewno żaden z kręgów mojego zainteresowania. Świat jest rozczarowujący. Wolę żyć w swoim. Wypuszczając do niego tylko tych, którzy zechcą się w … Czytaj dalej →

Terapeuta zauważył, że wciąż jest we mnie żal. Do rodziców, specjalistów, których odwiedzałam. Za błędne diagnozy. Bagatelizowanie objawów i problemów. Połowę życia bujam się sama z tymi pieprzonymi objawami borderline. Zmarnowałam najlepsze lata swojego życia. Byłam tak zajęta niszczeniem siebie, że zapomniałam żyć. Przebudzam się z trzydziestką na karku i ręką w nocniku. Świadomością, że nie pasuję do tego kapitalistycznego świata. I poczuciem, że już nic nie da się zrobić.

Czuję nieuchronnie zbliżający się koniec. Chyba czas stąd odejść. Niedostosowanie do życia. Nieporadność. Nic z tego nie będzie. Nie chcę się dostosowywać i wpisywać w charakterystykę miliardów ludzi. Najprostsze, acz najważniejsze dylematy, odwracają moją głowę w stronę klamki. Nic z tego nie będzie. Nic nie będzie z tego wszystkiego. Już nie chcę. Nie mam siły.

Kiedyś już o tym wspominałam. W drugiej gimnazjum, w piątek miałam ma trzynastą do szkoły. Zawsze przed wyjściem piłam. Mieliśmy na polskim recytować Inwokację. Upiłam się mocno. Siedziałam i trzymałam się ławki, żeby nie spaść z krzesła. Dosłownie. Gdy przyszła moja kolej, dotoczyłam się pod tablicę. Zaparłam się o ścianę, nie mogąc utrzymać równowagi. Zaczęłam swój pijacki bełkot. Efekt? – Brawo! Aniu, szóstka. Jesteś pierwszą osobą, która się wczuła i recytowała. Bierzcie z niej przykład. Nie wiem, jak to możliwe, że w szkole żaden nauczyciel nie zauważył, że piję. Pisałam pracę zaliczeniową na Wprowadzenie do filozofii. Nie szło mi za … Czytaj dalej →

Mam dość tego stanu. Umysł niby pracuje bez zarzutu. Setki myśli, przemyśleń, rozmyślań i pomysłów. Tylko nie dają zamknąć się w słowach. Nie pozwalają pisemnie ich wypowiedzieć. Niemoc.