Druga rocznica

Opublikowany przez
Odpowiedz

Kto by pomyślał. Dziś mijają dwa lata od zakończenia terapii u pana M. Dokładnie dwa lata temu po odbyciu ostatniej sesji wyszłam z gabinetu, zamknęłam za sobą drzwi i rozpoczęłam samodzielne życie.

I właśnie dziś, podczas IV Międzynarodowej Konferencji BPD, miałam okazję opowiedzieć o kampanii społecznej „Borderline #kuZrozumieniuiAkceptacji” organizowanej przez Fundację zPogranicza oraz agencję PR Hub.

Życie zatacza czasem ciekawe kręgi. Coś, co zabijało, może dawać siłę i nadzieję. Coś, co było słabością, może stać się mocną stroną.

Wierzę, że za jakiś czas borderline przestanie być tematem tabu i powodem stygmatyzacji. Bo choć się różnimy, inaczej widzimy świat, ludzi, siebie, przeżywamy i czujemy intensywniej, to często mamy wiele do zaoferowania innym. Niech głos osób z borderline w końcu wybrzmi! Razem możemy zmienić świat, świat osób z zaburzeniem z pogranicza.

Podziel się!

22 – twórcza regresja?

Opublikowany przez
Odpowiedz

Gdybym była obecnie w terapii, zaryzykowałabym stwierdzenie, że to regresja. Ale nie jestem.

Wczorajsza sytuacja, którą opisałam dziś o drugiej w nocy nieźle namieszała. Wybiła mnie nieco z równowagi, ale nie jest to w żaden sposób negatywne doświadczenie. Wręcz odwrotnie. Przeżywam coś na kształt regresji, ale w stosunku do twórczości.
1. Mętlik w głowie i chaos emocjonalny – emocje te jednak nie są intensywne. Czuję się jak w afektywnym labiryncie – przechadzam się pomiędzy najróżniejszymi uczuciami i obserwuję je. Patrzę, jak wyrastają przede mną. I podziwiam je. Witam się z nimi, akceptuję i idę dalej.
2. Emocjonalne „odsłanianie się” – ta przemożna chęć i potrzeba pisania, emocjonalnego ekshibicjonizmu. Znów, jak kiedyś. Jak za najlepszych twórczo czasów!
3. Przeniesienie – traktowanie twórczości jak kogoś bardzo ważnego w życiu, obdarzanie głębokimi uczuciami, lęk przed jej utratą.
5. Domaganie się zwiększonego kontaktu, by stworzyć silniejszą więź – chciałabym pisać nieustannie! Tworzyć i czytać, i zanurzyć się w swoim twórczym, wewnętrznym świecie.
6. Chęć wycofania się z relacji społecznych i porzucenia obowiązków na rzecz procesu twórczego.
7. Podekscytowanie pisaniem, tworzeniem.

Coś na kształt lekkiej dysocjacji. Lekkiej depresonalizacji. Bez utraty kontaktu z rzeczywistością, ale z chęcią, by samej to połączenie zerwać i zwrócić się ku wewnętrznemu światu.

Tak bardzo mi tego brakowało. Przeładowanie rzeczywistością ostatnio mnie kompletnie zmęczyło. A fakt, że od tak dawna nie piszę tylko to pogłębił. Nie mam swojej odskoczni. Przez skupienie na realnym świecie moja twórcza wrażliwość osłabła. Czułam się już wyczerpana. A teraz? Teraz leci Paktofonika, ale nie jest źle. Wręcz przeciwnie. Mam poczucie, że dzieje się coś ważnego. Atmosfera jest niezwykła, choć to zwykły poranek, jak co dzień. Ale w moim emocjonalnym przeżywaniu siebie i świata znów dzieje się coś fascynującego, choć nie potrafię tego uchwycić poznawczo. Intuicyjnie czuję, że rozgrywa się we mnie coś ważnego. Jak aktualizacja w tle i defragmentacja dysku, by uporządkować nowe elementy osobowości i świadomości. Następuje przewartościowanie?

Ale to, co się dzieje, jest dobre. Czuję to. Nie boję się – jestem podekscytowana!

Podziel się!

21 – halucynacje czy rzeczywistość? Oto jest pytanie!

Opublikowany przez
Odpowiedz

Po wczorajszej górskiej wyprawie dziś ledwo zwlekam się z łóżka. Choć przyzwyczaiłam się już do wycieczek powyżej dwudziestu kilometrów i tysiąca metrów przewyższeń, ciało odmawiało posłuszeństwa.
Po wypiciu pół kubka kawy, siadłam do pracy nad projektem mojej fundacji, który niemiłosiernie się przeciąga. Prawie cały dzień spędziłam na pisaniu. Pisaniu, szukaniu informacji, źródeł.
Wieczorem poczułam niepokój. Było mi z tym dziwnie, bo tego typu emocji nie doświadczałam już dawno. Przed zakończeniem terapii potrafiłam tęsknić za tym swoim zagubieniem w rzeczywistości, derealizacją, depersonalizacją. Ale dziś? Dziś było mi z tym nieswojo i żałowałam, że nie mam benzo.
W pewnym momencie poczułam, że coś mnie smyra po plecach. Sięgnęłam ręką i wyciągnęłam spod bluzki włos. Nie zdziwiło mnie to, bo wypadają mi na potęgę i wiecznie je z siebie ściągam. Ale kilka sekund później poczułam dziwne łaskotanie z tyłu ramienia. Przejechałam po nim dłonią i kątem oka zauważyłam biegnącego po niej robala – dużego, czarnego, coś jakby chrząszcz lub karaluch. Widziałam go i czułam. Zaczęłam się otrzepywać z obrzydzeniem, w pierwszej chwili myśląc, że to wielki pająk (panicznie się ich boję, choć nigdy nie zabijam, po prostu schodzę im z drogi nawet, gdy zadomawiają się w mieszkaniu). Zerwałam się z miejsca, zrzuciłam z siebie ubranie, łącznie z bielizną i z duszą na ramieniu obserwowałam otoczenie. Nic. Pusto. Ani śladu po intruzie. Koniuszkami palców podnosiłam po kolei ubrania i je wytrząsałam. Bez efektów. Domniemanego owada nigdzie nie było. Może uciekł? Ale gdzie? Jak? Taki niezauważony? Przecież był naprawdę duży.
Szczerze? Po chwili zaczęłam się zastanawiać, czy znów nie doświadczyłam halucynacji wzrokowej i czuciowej. Zdarzało mi się to w przeszłości. A najdziwniejsze było to, że po tej sytuacji poczułam dziwny spokój… i do teraz nie odstępuje mnie wrażenie, że na poziomie nieświadomym dzieje się we mnie coś ważnego. Że dokonują się jakieś zmiany. Będąc w terapii powiedziałabym, że to jakiś przełom. Szkoda tylko, że nie potrafię tego uchwycić poznawczo. Że nie umiem tego ogarnąć rozumem i pojąć racjonalnie. Że dzieje się to we mnie, ale jakby poza mną.

Idzie nowe?

Podziel się!

20 – czasem fajnie jest potęsknić, czyli piętnaście miesięcy od zakończenia terapii

Opublikowany przez
2

Przez ostatnie dwa dni czytałam „Walcząc o życie”. To, co udało mi się do tej pory napisać – opis trzech pierwszych lat terapii. Naprawdę dziwna to była lektura. Czytając, trudno mi było uwierzyć, że to wszystko przeżyłam. Że to moje wspomnienia. I choć tekst sprawiał, że te sceny stawały mi przed oczami, jakby wydarzyły się wczoraj, jednocześnie nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że to było o kimś innym. O ludziach, których nie znam. Szczególnie, jeśli chodzi o mnie. Mądrość, dobro i cierpliwość pana M. była bardzo znajoma.

Czytanie tej rozgrzebanej książki sprawiło, że bardzo zatęskniłam za byłym terapeutą. Za tym, jak czułam się w jego gabinecie. Za tym, jak byłam traktowana, jak ufałam, jak czułam się bezpiecznie w tej relacji. Za roztaczaną nade mną opieką i akceptacją bez względu na to, jak i ile razy upadałam. Jak i ile razy atakowałam tę relację, chcąc ją zniszczyć.

Pojawiła się we mnie tęsknota. Ale jednocześnie nie jest to rozpacz przez stratę. To jest nostalgia. Taka, jaką się czuje będąc dorosłym i wspominając szczęśliwe chwile z dzieciństwa. Bo właśnie tak teraz przeżywam swoją terapię – jak okres dzieciństwa, w którym od terapeuty otrzymałam to, czego zabrakło w moim prawdziwym dziecistwie. Przez te sześć lat, choć byłam dorosłą kobietą, czułam się dzieckiem. Dzieckiem, które mogło zmierzyć się ze swoimi lękami i problemami w obecności życzliwego dorosłego, który czuwał nad bezpieczeństwem i podawał rękę za każdym razem, gdy tego potrzebowałam. Dorosłym, który nie złościł się na mnie za popełnianie wciaz tych samych błędów. Który cierpliwie znosił emocjonalne burze i izolowanie, zamykanie się w swoim własnym świecie.

Od zakończenia terapii czasem zdarza mi się zatęsknić za panem M. Szczególnie teraz, gdy pobudziłam wspomnienia. Ale to nie jest chęć powrotu na terapię. W żadnym razie. To jest tęsknota za tym, co było, ze świadomością, że się to już nie powtórzy. Bo gdybym nawet spotkała się z panem M. na konsultacjach, jestem więcej niż pewna, że jego podejście do mnie byłoby inne. Jak do dorosłej kobiety, która dobrze sobie radzi w życiu. A może to takie myślenie życzeniowe? Może tego bym właśnie od niego oczekiwała? Niemniej, nie wyobrażam sobie powrotu do procesu terapii. Choć wciąż zmagam się choćby z niską tolerancją frustracji, nie czuję potrzeby wsparcia ze strony specjalisty. To, co było, minęło. Nie niszczę siebie. Buduję swoje życie. Podejmuję się aktywności, które kiedyś nie mieściły mi się w głowie. Permanentne cierpienie ustało, a pustka została wypełniona. Pofragmentowana tożsamość się scaliła.

Dobrze jest czasem powspominać. Porozczulać się trochę i potęsknić. Poczuć brak. Tyle, że ten brak nie pociąga za sobą niszczycielskiego poczucia straty. Bo coś się skończyło, ale zaczęło się coś innego – samodzielne, dojrzalsze życie, w którym potrafię wziąć za siebie odpowiedzialność i nie uciekam od problemów.

Wspomnienia terapii i pana M. stały się taką bezpieczną przystanią, do której mogę wracać myślami. Ta relacja nie umarła, mimo rozstania, nie zakończyła się. Bo w moim wewnętrznym świecie ona wciąż pracuje. To, co dzięki niej zyskałam, zostanie ze mną na zawsze. Pan M. na zawsze też pozostanie moim symbolicznym, przeniesieniowym ojcem, który uleczył we mnie to skrzywdzone, przerażone dziecko, pozwolił dojrzeć i w odpowiednim czasie, mimo moich protestów, popchnął w świat, mówiąc, że jestem już na to gotowa. I wcale się nie mylił.

Podziel się!

19 – tak bardzo mi Ciebie brakuje, Poezjo

Opublikowany przez
2

Najpierw miałam być natchnioną cierpieniem poetką. Później czerpiącą inspirację z bólu pisarką. Jednak po zakończeniu terapii okazało się, że moje, organiczne, jak je nazywałam, cierpienie, gdzieś się rozpłynęło. A wewnętrzna pustka została zapełniona. Straciłam Cię, weno?

Doktor T., psychiatra, który prowadził mnie przez kilka lat, uważał, że pisanie jest dla mnie ucieczką. Buntowałam się przeciw tym słowom i uważałam, że w tej jednej, jedynej kwestii nie ma racji. Ale chyba się nie mylił.

Pan M., terapeuta, któremu ufałam, jak nikomu innemu, zapewniał mnie, że terapia nie odbierze mi niczego, co jest dla mnie ważne. Jakiś czas temu napisałam, że mnie oszukał. Ale czy na pewno? Może pisanie rzeczywiście było dla mnie formą ucieczki. Próbą zaklęcia bólu, nadania mu sensu, zamknięcia w słowach i ratowania siebie. Teraz, gdy permanentne cierpienie ustało, okazało się, że nie znajduję czasu na twórczość.

Czy tego pragnęłam? W pewnym sensie, tak. W momentach, a raczej okresach, gdy stany emocjonalne stawały się trudne, a wręcz niemożliwe, do wytrzymania, marzyłam o tym, żeby ktoś zabrał to cierpienie. Pragnęłam tylko znieczulenia. Nieczucia. Ukojenia.

Kiedyś żyłam poezją. Myślałam wierszem, a liryczność płynęła mi w żyłach. Ale kiedy odkryłam prozę, zdradziłam poezję. I ta zdrada się chyba zemściła. Na mojej wenie. I mojej twórczej wrażliwości. Czuję, że jedynym ratunkiem jest powrót do korzeni. Do mojej poezji, którą potraktowałam po macoszemu. Wykorzystałam ją, gdy byłam nieustannie krok od śmierci. A potem kopnęłam w dupę i poszłam w tango z prozą. I to był błąd. Nie opuszcza się przyjaciół. Nie zdradza się tych, dzięki którym żyjesz. Nie porzuca się raz obranej ścieżki. Nie zdradza się najbliższych. Braci, których powoływało do życia kreślenie ich ciał krwią. Dosłownie, maczając pióro we własnych płynach ustrojowych. I sensu życia. Części siebie. Wymyśliłam siebie, jako natchnioną cierpieniem poetkę. Cierpienie się rozpłynęło i w pewnym sensie straciłam siebie. A przynajmniej ważną część siebie. Gdzie jesteś, Poezjo?!

Czy żałuję? Tak. Ale wierzę, że wena jeszcze powróci. Choć zapewne w innej formie. I będzie pełniła inną funkcję. Może tę prawdziwą. Taką, jaką powinna mieć.

Chyba nie powinnam pić.

Podziel się!

18 – oszukana?

Opublikowany przez
3

Pierwszego bloga założyłam w okolicach osiemnastki. Internetowe dzienniki towarzyszyły mi blisko siedemnaście lat. A od zakończenia terapii? Sami widzicie, że ten blog praktycznie umarł. Pewnie powinnam się z tego cieszyć. Bo w końcu zaczęłam żyć prawdziwym życiem, zamiast uciekać w swój świat. Ale jakoś nie potrafię. Bowiem wraz z zaprzestaniem dodawania wpisów, umarło we mnie coś jeszcze – potrzeba pisania w ogóle.

Szczerze? Z całą sympatią i szacunkiem dla pana M., zaufaniem do jego profesjonalizmu i co tam jeszcze, czuję się oszukana przez niego w jednym względzie. Zapewniał mnie, że terapia nie odbierze mi tego, co jest dla mnie ważne i dobre. Ale coraz częściej widzę, że odebrała mi to, co było dla mnie najcenniejsze – pisanie. Nie potrafię już pisać. A, co gorsza, bo przecież miewałam częste i nawet bardzo długie okresy braku weny, przestałam odczuwać potrzebę tworzenia. Nie chcę, nie potrafię się z tym pogodzić. I tu nie chodzi tylko o książki, ale nawet o dodanie głupiego wpisu na blogu. Straciłam coś, z czym się identyfikowałam, coś, co kochałam, coś co było dla mnie najważniejsze. A może tak sobie tylko wmawiałam?

Pogubiłam się. W swoich myślach, emocjach, celach, priorytetach.

Czasem zdarza mi się przez chwilę żałować, że ukończyłam terapię. Myślę wtedy, że kiedyś było łatwiej. Cierpienie, chęć śmierci, autoagresja, autodestrukcja, potem chwila wytchnienia i znów od nowa. To wszystko było takie przewidywalne. Zawsze istniało wyjście awaryjne – pasek i klamka. Teraz nie podniosłabym na siebie ręki. Nie ma takiej opcji. Nie dlatego, że tak sobie postanowiłam. Po prostu to przestało do mnie pasować. To już nie jestem ja. Cokolwiek by się nie działo – trzeba stawić temu czoła, a nie uciekać. I właśnie czasem wkurzam się o to. Mózg jest leniem i szuka najprostszych rozwiązań. A że przez dwie dekady właśnie taki był mój sposób myślenia, czasem przypomina mi się, jak sobie radziłam (a raczej nie radziłam) z problemami.

Nie zrozumcie mnie źle, nie żałuję terapii, leczenia. Nie żałuję tej drogi ani tego, gdzie mnie ona zaprowadziła. Ale twórczość…

Podziel się!

16 – urodzinowo

Opublikowany przez
2

Wiem, wiem, od dłuższego czasu bywam tu rzadko. Niesamowite jest to, że po kilkunastu latach prowadzenia bloga i dość intensywnego pisania na nim, tak nagle przestałam tego potrzebować.

Dziś stuknęło mi 35 lat. Kiedy to się stało? Zawsze kochałam wiosnę. Czekałam na nią cały rok. Pamiętam, jak w zeszłym roku pierwszy raz jej nie chciałam. Jej nadejście bowiem oznaczało koniec terapii. Ale stało się. Maj się skończył, a wraz z nim musiałam pożegnać się z terapeutą. I choć początkowo nie potrafiłam sobie tego wyobrazić, okazało się, że teraz, prawie rok po tym wydarzeniu, terapia nie jest mi potrzebna w najmniejszym stopniu.

Dziś kończę 35 lat, pracuję zawodowo, piszę książki (gdy tylko znajduję na to czas), zdobywam górskie szczyty, czuję się dobrze z sobą i siebie akceptuję. Założyłam Fundację i chcę pomagać innym dochodzić do takiego etapu jak ja. Pragnę, aby borderline przestało być tematem tabu, powodem do wstydu i stygmatyzacji. Żeby osoby z diagnozą mogły znajdować odpowiednie dla siebie leczenie, akceptację i zrozumienie.

I tego Wam wszystkim urodzinowo życzę.

Podziel się!

15 – zawsze jest za wcześnie, żeby się poddać!

Opublikowany przez
Odpowiedz

Wstyd mi samej przed sobą, że tak zaniedbuję tego bloga i przepraszam za to tych, którzy jednak czasem tu zaglądają z nadzieją, że przeczytają coś nowego.Ci, którzy są ze mną długo lub czytali trzeci tom Młodego boga (bo chyba właśnie w „Samobójstwie na raty” o tym pisałam), widzą, że zawsze miałam tendencję do pisania pod wpływem trudnych i bolesnych emocji, a w lepszych czasach często znikałam.

Padam totalnie na twarz przez sen o zawrotnej długości trzech godzin oraz fakt spędzenia caluteńkiego dnia przed komputerem na ostatnim zjeździe kursu na doradcę ds. zdrowienia. Jednak zmotywowałam się do tego, by oficjalnie odnotować tu pewne, ważne dla mnie, kwestie.

Jednak zanim napiszę kilka zdań refleksji na temat tego kursu, mam dla Was inną nowinę. Ci, którzy zaglądają na mojego Facebooka już zapewne wiedzą, że po długich przygotowaniach w końcu złożyłam do KRS wniosek o rejestrację Fundacji zPogranicza. Teraz już zostaje mi tylko czekać. Także w końcu udało mi się dopiąć swego i zrobiłam to, o czym marzyłam tak długo. Pamiętajcie, marzenia się nie spełniają. Marzenia trzeba spełniać samemu!

Jeśli zaś chodzi o kurs. Nie ukrywam, że był on dla mnie bardzo cennym doświadczeniem.

Po pierwsze, mieliśmy wspaniałych wykładowców, którzy byli wyrozumiali, otaczali nas opieką, przekazywane przez nich treści były ciekawe i rozwijające.

Po drugie, byłam bardzo mile zaskoczona uczestnikami kursu. Było nas ponad dwadzieścia osób, a nie zauważyłam, aby pojawiła się jakakolwiek niezdrowa rywalizacja, większe konflikty, szeroko pojęta agresja czy niechęć względem siebie. Mieliśmy przestrzeń do bezpiecznego wymieniania się opiniami, doświadczeniami, przeżyciami czy pomysłami. Szanowaliśmy siebie, swoją odmienność, byliśmy wyrozumiali dla trudności innych. Atmosfera była przyjazna i sprzyjała rozwojowi. Przynajmniej ja to tak odbieram. W grupie było kilka osób, z którymi się znam lub przynajmniej, które kojarzę, bo gdzieś tam nasze drogi przecinały się na Facebooku. Fajnie było Was lepiej poznać!

Po trzecie. Ten kurs dostarczył mi sporo wiedzy na temat mnie samej. Pojawiło się we mnie wiele refleksji. Jak chociażby to, że nigdy nie podejrzewałabym siebie o tak daleko idącą aktywność na forum większej grupy! Co prawda mam jakieś tam doświadczenie z wystąpieniami publicznymi (choć do tej pory tylko online, z zacisza własnego, bezpiecznego domu, hehe), ale praca w grupie i spontaniczne wymienianie się przemyśleniami było dla mnie pewnego rodzaju nowością. A na pewno fakt, że robiłam to chętnie i sama z siebie (mam nadzieję, że Was nie zanudzałam swoimi rozkminami, hehe). Przekonałam się, że słowa pana M., który przez lata tłukł mi do głowy, że jestem ciekawa ludzi, a relacje z innymi mogą mi przynosić satysfakcję, okazały się jak najbardziej uzasadnione. Także oprócz zdobytej wiedzy i nawiązania ciekawych znajomości, poznania perspektywy różnych osób, dowiedziałam się wiele na swój temat.

A co, tak poza tym? Jestem bardzo zmęczona, a do tego chora. Potrzebuję resetu, odpoczynku i relaksu, bo od dłuższego czasu mam sporo na głowie. No i może w końcu uda mi się wrócić do pisania, bo pisanie jednej czy dwóch stron raz na kilka tygodni zdecydowanie mi nie wystarcza.

Pamiętacie mnie sprzed lat? Lub choćby sprzed roku? Pomyślelibyście, że to wszystko się tak potoczy? Że dojdę do miejsca, w którym jestem teraz? Nie? Ja też nie, hehe. Chciałabym zakończyć ten wpis moim ulubionym mottem:

Zawsze jest za wcześnie, żeby się poddać!

A ja jestem tego doskonałym przykładem.

Kochani, trzymajcie się i nie dajcie! I walczcie o siebie, bo nigdy nie możemy być pewni, co nas czeka za rogiem i dokąd uda nam się dojść.

Podziel się!

14 – powoli, ale nieustannie do przodu

Opublikowany przez
Odpowiedz

Czy wspominałam już, że doba jest zdecydowanie za krótka?

Dochodzi dziewiętnasta, a ja właśnie usiadłam z kawą na kanapie. Od rana jestem na nogach, krzątając się i wypełniając domowe obowiązki. Wzięłam laptopa, ale kątem oka dostrzegam łypiącą na mnie choinkę, czekającą aż ją rozbiorę i schowam. Cóż, musi jeszcze chwilę zaczekać, bo krzyż mi pęka.

Poszukałam, poszperałam, wymieniłam kilka maili i chyba znalazłam siedzibę dla swojej fundacji. Za darmo do końca roku. W przyszłym tygodniu chcę podpisać umowę. Jeśli uda się nawiązać współpracę z tą organizacją, będę mogła liczyć też na przejrzenie statutu, który mam już gotowy i różne porady. Mam też już notariusza, do którego udam się, jak tylko dostanę zielone światło ze statutem. A potem już tylko wniosek o rejestrację w KRS i oczekiwanie na decyzję.

Jeśli chodzi o tajemniczy projekt, nad którym pracuję, udało mi się zebrać bardzo dobry zespół. Kilkunastu specjalistów zgodziło się pracować nad tym projektem pro bono. Choć włożyłam w to już wiele czasu i wysiłku, wciąż większość jest do zrobienia. Ale sił mi nie zabraknie. Wiary w sens i to, że się to uda – również.

Miewam oczywiście chwile zwątpienia, ale nie bojkotuję już swoich działań. Nie ma już miejsca w moim życiu na autosabotaż. Jest zbyt wiele ważnych rzeczy do zrobienia, by móc sobie pozwolić na autodestrukcję.

Szkoda tylko, że nie mam ani chwili na pisanie dwóch zaczętych książek…

Podziel się!

13 – yyy… dawno mnie tu nie było

Opublikowany przez
Odpowiedz

Zbieram się od naprawdę długiego czasu, żeby coś napisać. Ale wiecznie nie mam kiedy. I okazało się, że nie zaglądałam tu od początku grudnia. Kiedyś taka sytuacja nie miałaby miejsca. Ale teraz? Szczerze? Żyję prawdziwmym życiem, a codzienność nie dostarcza mi tak intensywnego bólu, żebym musiała pisaniem redukować poziom napięcia czy cierpienia.

Jedyne, na co narzekam, to kompletny brak wolnego czasu.

Dużo pracuję zawodowo. Oprócz tego uczestniczę w kursie na doradcę ds. zdrowienia. Jestem już po dwóch zjazdach. Poza tym przygotowuję się do założenia fundacji, co jest, jak na razie, dość karkołomne. Ilość spraw do załatwienia, dokumentów, sprawozdań i innych tego typu kwestii mnie przeraża. Ale cóż, nie poddaję się i w końcu dopnę swego!

Pracuję też nad dużym projektem, o którym wspominałam, choć jeszcze nie podam żadnych szczegółów. Udaje mi się zaangażować w niego coraz więcej osób i mam nadzieję, że wszystko pójdzie po mojej myśli.

Także, chciałabym podkreślić, brak informacji ode mnie, to dobra informacja. Oznacza bowiem, że zaangażowanie realnym życiem pochłania mnie bez reszty.

Trzymajcie się i nie dajcie się!

Podziel się!

12 – w końcu napisałam kilka zdań!

Opublikowany przez
Odpowiedz

Nie wiem, chyba należy to rozpatrywać w kategorii cudów, bo, po miesiącu, dzisiaj w końcu udało mi się siąść do „Walcząc o życie”. Sukces!

Ostatnio, po długiej, wielotygodniowej walce z myślami, wysłałam maila do pana M. Wahałam się, bo nie rozmawialiśmy na temat kontaktu po zakończeniu terapii, a terapeuci psychodynamiczni są raczej sceptycznie do tego nastawieni. Opisałam to, co dzieje się w moim życiu. Zmiany, które we mnie zaszły. Podziękowałam za to, co dla mnie zrobił, jak bardzo mi pomógł.
Doczekałam się nawet odpowiedzi. Mój były terapeuta napisał, że cieszy się z tego, jak układam sobie życie. Że miło czytać moje słowa. Dodał, że efekty terapii widać dopiero po jej zakończeniu, dlatego rzadko się o nich dowiaduje.
Po otrzymaniu wiadomości zwrotnej znów zatęskniłam za tą relacją. Jakoś mnie nosiło i nie umiałam sobie znaleźć miejsca. Choć teraz, pół roku po rozstaniu, bardzo rzadko myślę o panu M., czasem jeszcze odzywa się tęsknota i poczucie straty ważnej relacji. Ale myślę, że to normalne. W końcu przegadaliśmy kilkaset godzin, spotykaliśmy się regularnie sześć lat. Trudno byłoby tak po prostu wymazać to z pamięci.

Wciąż żyje mi się dobrze. Czasem nieco bólu sprawia mi natłok przykrych emocji z przeszłości, które dalej ze mnie wychodzą. Ale nie dezorganizuje to mojego życia i funkcjonowania. Niezmiennie pozostaję aktywna. Nie narzekam na brak zajęć, tylko na brak wolnego czasu, podczas którego mogłabym pisać albo usiąść pod kocem z książką i zanurzyć się beztrosko w lekturze. Ale jestem wdzięczna za to, co mam, co robię. Za każdą aktywność, która sprawia, że zasypiam z poczuciem zrobienia czegoś ważnego lub potrzebnego.

Poniżej wrzucam nagranie z live’a o borderline zorganizowanego przez Fundację Wielogłosu.

Podziel się!

11 – wykład na temat borderline

Opublikowany przez
Odpowiedz

Jestem tak zarobiona, mam tyle na głowie, że dopiero teraz zauważyłam swoją trzytygodniową nieobecność tutaj. No cóż, dzieje się, wiele się dzieje.

Wczoraj odbyło się spotkanie ze mną w ramach wykładu „BORDERLINE oczami psychoterapeutki i pacjentki” organizowanego przez Naukowe Koło Psychologii Klinicznej UWr. Pierwsza, teoretyczna część wykładu dotycząca diagnozy oraz terapii borderline została poprowadzona przez Magdalenę Tylko, szefową Polskiego Towarzystwa DBT. Druga część, w formie wywiadu, poświęcona została omówieniu kryteriów diagnostycznych na moim przykładzie oraz opowiedzeniu, jak wygląda to zaburzenie z perspektywy pacjenta. Serdecznie zapraszam do obejrzenia nagrania!

Natomiast już w poniedziałek (29.11) o godzinie 17:00 odbędzie się spotkanie ze mną w ramach Live z Platformą Zrozumienia organizowane przez Fundację Wielogłosu.

Anka Mrówczyńska – autorka
Podziel się!

10 – plany

Opublikowany przez
Odpowiedz

Na swojej stronie autorskiej napisałam, że „mam dużo marzeń i planów”. O, tak! Mam ich pełno. I mam świadomość, że marzenia same się nie spełniają. Trzeba działać i walczyć, by stały się rzeczywistością.

Powolutku zdobywam wiedzę na temat fundacji i jej założenia. Napisałam również wstępny szkic statutu. Ale nic na hurra, to musi być przemyślane działanie.

Za planami założenia fundacji idzie również chęć podjęcia studiów psychologicznych. Myślę, że psychologia kliniczna bardzo by mi pomogła w dobrym prowadzeniu rzeczonej fundacji i portalu zPogranicza.pl.
I tu właśnie pojawił się zgrzyt między mną, a Mrówkiem. On był zdecydowanie przeciwny moim planom powrotu do nauki. Uważał, że biorę na siebie za dużo i to nie może skończyć się dobrze. Cóż, przez te piętnaście lat znajomości poznał mnie na wylot. Przez co dla niego oczywistym jest, że skoro teraz jest dobrze, w końcu nadejdzie kryzys, a ja po raz kolejny wyląduję na oddziale zamkniętym. Zresztą… moje studiowanie filozofii, a potem dwukrotne rozpoczynanie studiów pedagogicznych nie skończyło się dobrze. Za każdym razem przychodził tak poważny kryzys, że musiałam rezygnować z nauki.
Wiem, że Mrówek i rodzina patrzą na mnie przez pryzmat swojej wiedzy o mnie, przez doświadczenia moich hospitalizacji, prób i tendencji samobójczych, epizodów depresyjnych. Mam świadomość, że pięć miesięcy to zbyt krótki czas, by powiedzieć jednoznacznie, że mogę bezpiecznie zacząć studia. Dlatego Mrówek zaproponował kompromis.

W 2011 roku dr Mary Zanarini przeprowadziła szczegółowe badania na temat uleczalności borderline. Za kryteria wyleczenia przyjęła dwa lata bez symptomów oraz dobre funkcjonowanie zawodowe i społeczne. I takie kryteria zostały również przyjęte przez Mrówka. Jeśli w ciągu dwóch lat (właściwie to roku i siedmiu miesięcy, bo minęło już pięć miesięcy) nie będę miała załamania, epizodu depresyjnego, nie wrócę do autodestrukcji i autoagresji, Mrówek i moja rodzina nie będą mieć nic przeciwko moim studiom. Przystałam na ten kompromis bez zbędnego zwlekania, bo uważam, że jest on bardzo racjonalny i rozsądny.
Trzymajcie więc kciuki, bo muszę wytrzymać jeszcze półtora roku bez „odpierdalania”, jak Mrówek zwykł nazywać moje jazdy, hehe. Jeśli wszystko będzie dobrze, w kwietniu 2023 wezmę udział w rekrutacji.

Oprócz tego przygotowuję się do dużego projektu, o którym już wspominałam. Na razie rozmawiam ze specjalistami, pozyskuję osoby do współpracy. Jeszcze nie zdradzam żadnych szczegółów, bo jest na to za wcześnie.

Za tydzień premiera „Dwóch słów”. Już myślę o wydaniu „Granic obłędu”. Powolutku też przybywa znaków w „Walcząc o życie”.

Nareszcie czuję, że moje życie ma sens. Że mam na nie realny wpływ. Całą tę trudną przeszłość zostawiłam za sobą. Już jej nie rozpamiętuję. Co było, to było. Jakby nie patrzeć, dzięki niej jestem tu, gdzie teraz. Skupiam się na teraźniejszości i przyszłości, bo to one są ważne i to je mogę kształtować tak, jak chcę. A chcę od życia dużo, ale pragnę również wiele dawać innym.

Podziel się!

9 – w wirze aktywności

Opublikowany przez
Odpowiedz

Ostatnio nie mogę narzekać na brak zajęć. Mam masę pracy zawodowej, która zajmuje mi zdecydowaną większość czasu.
W wolnych chwilach, które udaje mi się czasem wygospodarować, piszę wspomnienia z terapii.
Oprócz tego powoli zaczynam pracę nad pewnym dużym projektem. 22 listopada mam ważne spotkanie w tej sprawie, więc trzymajcie kciuki!

A dziś zostało dodane wydarzenie na Facebooku, więc mogę Was już oficjalnie zaprosić na spotkanie online ze mną w ramach wykładu organizowanego przez Koło Naukowe Psychologii Klinicznej UWr. Oprócz mnie wystąpi również Magda, szefowa PT DBT. Oczywiście będziemy rozmawiać o borderline. Więcej info w wydarzeniu.

Podziel się!

8 – przedsprzedaż thrillera „Dwa słowa”!

Opublikowany przez
Odpowiedz

Kochani, w Empiku ruszyła przedsprzedaż mojego najnowszego thrillera psychologicznego „Dwa słowa”. Promocja -24%, czyli za 29,99 zł.

KUP TERAZ w Empiku!

„Dwa słowa” to mocny i trzymający w napięciu thriller psychologiczny z niebanalnym zakończeniem.Kiedy zauroczenie przeradza się w obsesję, miłość staje się destrukcyjna, a nadzieja może zabić.Kinga, początkująca piosenkarka, po zerwaniu z wieloletnim partnerem, postanawia odezwać się do dawnej, nieszczęśliwej miłości. Kiedy dowiaduje się, że Piotr, obiekt jej nieodwzajemnionych uczuć, jest szczęśliwie żonaty i ma dzieci, mimo wszystko postanawia o niego zawalczyć. Trzydziestokilkulatka podstępem zdobywa jego adres i bezpardonowo wdziera się do spokojnego życia małżeństwa. Jej uczucie staje się obsesyjne, a ona nie zamierza cofnąć się przed niczym, by osiągnąć swój cel – zdobyć Piotra.Do czego doprowadzi jej zaborczość? Czy tragedii uda się uniknąć? Odpowiedź na te pytania znajdziesz w najnowszym thrillerze psychologicznym „Dwa słowa”.

Jeśli lubisz silny dreszcz emocji, analizę psychiki bohaterów i lawirowanie między jawą a snem, ta książka jest dla Ciebie!Jedno jest pewne – czytając tę książkę, gęsia skórka nie będzie Cię opuszczać, a zakończenie nieźle namiesza Ci w głowie!

Początkowo fabuła miała mieć inny przebieg. Jednak w miarę pisania okazało się, że postaci „Dwóch słów” mają swoje charaktery, pragnienia i przeszłości. Że mimo mojej siły sprawczej, żyją własnym życiem. Przecięcie się ich dróg sprawiło, że interakcje między nimi stały się realne.Ja zaś byłam tylko obserwatorką, która spisała tę historię…

Podziel się!

7 – psychoterapia jest jak…

Opublikowany przez
6

Od zakończenia relacji z panem M. minęło cztery i pół miesiąca. I wiecie, co? Przestałam tęsknić. Przestało mi brakować sesji. Dojrzałam do samodzielnego życia, które okazało się trudne, ale jednocześnie fascynujące i przynoszące dużo satysfakcji. To, że potrafię sobie samodzielnie radzić z emocjami, nie ulegać patologicznym schematom, że w końcu po tylu latach potrafię działać wbrew złemu samopoczuciu, że umiem się zatrzymać i nie pogłębiać negatywnych stanów emocjonalnych jest naprawdę powodem do ogromnego zadowolenia z siebie.

Pisanie wspomnień z terapii sprawia, że przypominam sobie różne sytuacje, rozmowy, wydarzenia. Ale nie rani mnie to. Wręcz przeciwnie. Dominuje we mnie nostalgia – niby smutek, a jednak przynoszący swego rodzaju przyjemność.

Cały okres terapii wychodziłam z założenia, które gdzieś kiedyś przeczytałam, że terapia powinna skończyć się wtedy, gdy pacjent przestaje potrzebować terapeuty. Kiedy usłyszałam, że mamy kończyć i choć ten proces trwał blisko rok, nie potrafiłam się z tym pogodzić. Usilnie twierdziłam, że to za wcześnie, że nie jestem gotowa. Że sama sobie nie poradzę. Słowa pana M.:
– Czyli terapia nic pani nie dała.
spowodowały ogromny ból. Przecież to nie było tak, że mi nie pomógł, że…
I dopiero po jakimś czasie od rozstania, gdy emocje nieco osłabły i nabrałam odpowiedniego dystansu, okazało się, że jednak byłam gotowa na koniec. W czasie tych sześciu lat zyskałam zasoby umożliwiające mi samodzielne życie, ale lęk przed rozstaniem nie pozwalał mi tego dostrzec. Łatwiej było mi rezygnować z odpowiedzialności za własne życie i próbować przerzucić ją na terapeutę. Bo samodzielne życie wymaga wysiłku, odwagi, podejmowania pewnej dawki ryzyka i wzięcia na siebie ciężaru odpowiedzialności.

Paradygmat psychodynamiczny zakłada, że udana terapia trwa całe życie. W czasie spotkań z terapeutą wzmacnia się ego i rozwija ego obserwujące. I przecież nie chodzi o to, by podczas terapii rozwiązać wszystkie swoje problemy. Bo życie dostarcza wciąż nowych kłopotów. Chodzi o to, by nauczyć się je samodzielnie rozwiązywać. By nauczyć się sobie radzić w sytuacjach kryzysowych, łagodzić wewnętrzne konflikty. I właśnie tę umiejętność wyniosłam ze swojego procesu leczenia.

Psychoterapia zaczęła mi się kojarzyć z popularną metodą nauki jazdy na rowerze. Dziecko wsiada na rower, a opiekun pomaga mu zachować równowagę, trzymając przytwierdzony do roweru drążek. Dziecko ma wrażenie, że jeździ, choć tak naprawdę większość pracy wykonuje dorosły. I nagle drążek zostaje puszczony. Malec jedzie dalej, choć zapewne przewróci się, gdy zobaczy, że już nikt mu nie pomaga. Ale po wywrotce wsiada znów na rower i odbywa pierwszą samodzielną jazdę. Rolą dorosłego jest nie tylko pomoc w zachowaniu równowagi, ale również wsparcie i wzmocnienie wiary we własne możliwości.

Podziel się!

6 – zmiana perspektywy

Opublikowany przez
1

Ostatnio mam trudniejszy czas. Nie gorszy, ale trudniejszy właśnie. Kiedyś w takiej sytuacji uważałabym, że czuję się koszmarnie, że straciłam kontrolę, że jestem w kryzysie. Pewnie nawet dodałabym, że w dużym kryzysie. Płakałabym i leżała w łóżku. Roztkliwiałabym się nad sobą, wchodziła w rolę ofiary i zrezygnowała ze wszystkiego. Piłabym, prawdopodobnie uciekłabym się również do działań autoagresywnych. A jak jest teraz?

Zmieniłam punkt widzenia. Perspektywa odwróciła się o sto osiemdziesiąt stopni. Nie uważam tego stanu za kryzys, a wyzwanie. Kłębi się we mnie wiele trudnych emocji – złość, rozpacz, rezygnacja, bunt, smutek. Ale nie traktuję tego jak zagrożenia. Rozumiem, że trudne emocje wpisane są w życie. Nie tłumię ich, nie wypieram i nie walczę z nimi. Wiem, że można je przetrwać i nie trzeba się im poddawać. Normalna, codzienna aktywność jest jak najbardziej możliwa. Wypełnianie obowiązków mnie nie przerasta. Jest trudno, owszem, ale skupiając się na tym, co jest do zrobienia, można to przetrwać.

Chciałabym porozmawiać z panem M. W tym okresie znów tęsknię za spotkaniami z nim. Ale wiem, że dam sobie radę sama. Że mam odpowiednie zasoby, umiejętności i narzędzia, by samodzielnie przetrwać ten czas. Wiem, że jestem odpowiedzialna za siebie i to, jak wygląda moje życie. Już nie muszę przerzucać tej odpowiedzialności na innych, choć, nie ukrywam, że najchętniej bym to zrobiła. Na chwilę oddała komuś władzę nad sobą i emocjonalnie wróciła do czasów wczesnego dzieciństwa. I myślę, że to nie jest objaw chorobowy. Chyba każdy miewa takie pragnienia. Kluczem nie są te skryte chęci, ale to, co w takiej sytuacji się zrobi. Ulegnie im czy zadziała wbrew tym mechanizmom.

Kiedyś wypisywałabym do pana M. SMS-y, jak bardzo sobie nie radzę. Jak bardzo pragnę uciec w autodestrukcję. Takie myśli mi towarzyszą, ale myśli są tylko myślami. Potrafię się im oprzeć i robić swoje. Robić to, co do mnie należy. To, co jest dla mnie dobre.

Myślę sobie „okej, jest ci trudno i nie czujesz się najlepiej, ale czy to powód, by olać wszystko i rzucić się na łóżko, użalając nad sobą”? No, nie.

Od jakiegoś czasu praca nad sobą i przełamywanie starych schematów są trudne. Ale nie tracę zapału. Nie tracę wiary w to, że z czasem będzie nieco łatwiej. Że każde działanie wbrew chorym mechanizmom utrwala zdrowe zachowania. Każda podejmowana aktywność mimo trudnym stanom emocjonalnym zbliża mnie do zdrowia. Każde powiedzenie sobie „nie”, gdy ciągnie w złą stronę lub właśnie „tak”, gdy jest chęć, by odpuścić i pieprzyć wszystko, wzmacnia mnie. Utwierdza w przekonaniu, że pan M. miał rację i mam wpływ na to, jak wygląda moje życie, a za samopoczuciem nie musi iść zachowanie. Mogę czuć się gorzej, ale przez podejmowanie aktywności, wypełnianie obowiązków i robienie dla siebie tego, co dobre, nie pogłębiam tego stanu. Nie zatracam się w swoim cierpieniu i nie uciekam. Nie chowam się w swoim świecie. Nie izoluję się. Jestem „tu i teraz”. I stawiam czoła rzeczywistości.

Podziel się!